Pamiętacie słynną disnejowską bajkę o indiańskiej księżniczce Pocahontas? W telegraficznym skrócie wam opowiem: Śliczna Indianka spotyka na swojej drodze angielskiego marzyciela Johna Smith i opowiada mu o swoim świecie. Oczywiście zakochują się w sobie, co doprowadzi do wojny pomiędzy Indianami a Anglikami. Smith zostanie skazany na śmierć, ale inteligentna księżniczka przekonuje ojca by darował mu życie. Pocahontas i jej ukochanemu zależy na pokoju pomiędzy dwoma narodami, ale niestety, niektórzy z załogi angielskiej za bardzo kochają złoto. John Smith musi wracać do Anglii, a księżniczka postanawia zostać ze swoimi ludźmi. Tyle film, a jak było naprawdę?
Pocahontas i John Smith istnieli naprawdę i spotkali się w Ameryce, w stanie Wirginia, gdzie John był wysłany na misję, a Pocahontas była córką indiańskiego władcy. Według późniejszego listu Smith’a do królowej Anny, Anglik został uwięziony przez plemię księżniczki, a ona po kryjomu dostarczała mu żywność, a później wybłagała u ojca darowanie mu życia. Ale nie było romantycznej historii między nimi, może, dlatego, że księżniczka w momencie przybycia Smith’a do Wirginii, miała około 11 lat. Cztery lata później, w 1613 Pocahontas została złapana przez Anglików, podczas walk z jej plemieniem i przetrzymywano ją dla okupu. W niewoli przyjęła chrześcijaństwo i imię Rebeka, a gdy nastał moment uwolnienia, postanowiła porzucić swoich ludzi i zostać z Anglikami.
Chrzest Pocahontas
Zakochała się? Być może, bo rok później poślubiła brytyjskiego hodowcę tytoniu Johna Rolfe. Z tego związku pojawił się syn Tomasz. W 1616 roku młoda rodzina pojechała Londynu. Pocahontas/Rebeka prezentowana była na różnych dworach, jako atrakcja; ucywilizowana, chrześcijańska Indianka. Johnowi zależało, by zdobyć dotacje na rozwój rolnictwa w koloniach. Rok później ruszono w drogę powrotną, ale w Anglii księżniczka nabawiła się dziwnej choroby i niedługo po wypłynięciu, w miejscowości Gravesend zmarła. Pochowano ją w tamtejszym kościele św. Jerzego (St George), ale gdzie dokładnie, nie wiadomo.
Mieszkałam w Gravesend siedem lat i bardzo miło sobie wspominam mój pobyt w tym miasteczku. Nie jest duże i nie jest specjalnie malownicze, ale ma swoje perełki. Polecam spacer po mieście i zwłaszcza wzdłuż Tamizy, gdzie znajdują się ruiny dawnych fortyfikacji i portu, a także piękny park. Niedługo napiszę osobny wpis o majestatycznej świątyni Guru Nanak Darbar Gurdwara, którą nie tak dawno wybudowano tutaj. Ale opowiadając wam o indiańskiej księżniczce chciałabym przede wszystkim zaprosić was do odwiedzenia miejsca jej pochówku, gdzieś pod kościołem. Nie wiadomo dokładnie, w którym miejscu, bo kościół spłonął na początku 18 wieku, ale, gdzieś tam, w jego podziemiach, Pocahontas, młoda, indiańska księżniczka śpi snem wiecznym. Zmarła prawdopodobnie na zapalenie płuc, nieprzyzwyczajona do europejskiego klimatu, ale są i tacy, którzy mówią o otruciu. Przed szesnastowiecznym kościołem św. Jerzego stoi piękny pomnik księżniczki. Jest to replika posągu, z jej rodzinnego Jamestown w Wirginii, autorstwa Williama Ordway Partridge.
Nazywa się Teston, ale wymawia się teeson, bez literki t. Podobno taka była pierwotna nazwa tego miejsca, ale nowy, młody pracownik stacji, gdy wypisywał znak, pomylił się i napisał Teston. Choć ani znak, ani sama stacja już nie istnieją, pisownia nazwy utrzymała się po dziś dzień. Wioska jest pięknie położona na wzgórzach, ponad doliną rzeki Medway, w zachodnim skraju stolicy Kent, Maidstone. 
Rzeka tworzy południową granicę tej malowniczej wioski i złączona jest z drugim brzegiem sześcioprzęsłowym kamiennym mostem. Podobno kiedyś przęseł było siedem, ale jeden z nich usunięto by umożliwić żeglugę. Most powstał prawdopodobnie w trzynastym wieku, a na budowę użyto wapienia z tutejszych wykopalisk w miejscowości Tovil.
Ten lokalny kamień nazywa się ragstone, od poszarpanych krańców (ragged) i jest jednym ze skarbów Kent. Napiszę kiedyś osobny wpis na ten temat; o wysyłaniu ragstone na budowę Westminster Abbey czy o skamienielinach tego kamienia. Teraz wróćmy do mostu. 
Niedaleko niego, wzdłuż rzeki stworzono park, który jest wiejską częścią większego projektu Maidstone Millenium Walk. Można tu przyjechać na spacer, piknik i naprawdę przyjemnie spędzić czas. Oczywiście ja włóczyłam się tutaj z moim psem. Zaskoczyło mnie to, że można przywieźć ze sobą grilla, w niewielu miejscach w Anglii jest taka możliwość. Spacer wzdłuż rzeki to prawdziwa przyjemność, można pooglądać jak radzą sobie łódki na tutejszej śluzie, albo dokarmić majestatycznie wyglądające łabędzie. Nawet ludzie są tu mili. 
Spacerując z psem często spotykam na swojej drodze różne indywidua, mniej lub bardziej przyjemne. Najpierw napotkałam mocno poobijanego starszego pana, który ustawił statyw na mostku i próbował robić zdjęcia wody spadającej kaskadą ze śluzy. Porozmawialiśmy chwilkę o aparatach i zdjęciach, bo zobaczył, co dyndało na mojej szyi, a potem powiedział mi, że przewrócił się na kamieniu i tak sobie brzydko poharatał nos. Na szczęście pani, z przepływającej nieopodal łódki udzieliła mu pierwszej pomocy. Pożegnaliśmy się przyjacielsko i ruszyłam dalej. Nad rzeką rozstawione były małe namioty wędkarzy, a oni sami, siedzieli w skupieniu nad samą wodą. 
Wokół nich stadko łabędzi. Zaczęłam robić ptaszyskom zdjęcia i pan wędkarz mnie zagadał. Bardzo dużo dowiedziałam się o rodzinie Brzydkiego Kaczątka. Z uśmiechem na ustach wróciłam do wioski. Tam pierwsze kroki skierowałam oczywiście do kościoła. Uwielbiam kamienne, angielskie kościoły.
W drzwiach powitała mnie uroczo uśmiechnięta pani. Przygotowywała ona poczęstunek dla parafialnych gości, którzy niedługo mieli zawitać na herbatkę. Pani zapytała mnie, czy jestem może weselnym fotografem Jamesa i Kate, ale wyprowadziłam ją z błędu. Powiedziałam, że lubię robić zdjęcia amatorsko, poznawać, spacerować i odwiedzać stare kościoły. Pani opowiedziała mi trochę o przeszłości Teston, o udziale rodziny 
Jak przystało na szanujący się kościół w Kent, zbudowano go z szaro-niebieskiego kentowskiego ragstone. Jego strzelistą wieżę widać z daleka, z przejeżdżającej dołem ruchliwej Tonbridge Road.
Teraz pozostał tylko budynek przerobiony na mieszkania. Zbudowany z cegły z dodatkiem tutejszego ragstone. Trochę ze smutkiem opuszczałam urocze Teston, w którym czas jakby się zatrzymał.
Spojrzała na nich z góry, przenikliwym spojrzeniem. To ich rozsierdziło, przyszli tu, bowiem z rozkazu króla-Boga. Nie spodziewali się takiej obelgi od pogańskiej władczyni. By pokazać, gdzie jest jej miejsce, Boudiccę związano i wystawiono na środek placu i tam publicznie wychłostano. Jej młodociane córki, niedoszłe władczynie Iceni zostały publicznie zgwałcone. 
Wydawało się, że już niedługo i cała Brytania zostanie wyzwolona. Niestety tak się nie stało. Boudicca w końcu spotkała równego sobie zapałem i walecznością, generała Swetoniusza, późniejszego cesarza rzymskiego, który dotychczas zajęty był walkami na wybrzeżach Walii, koło wyspy Anglesey. Do rozstrzygającej bitwy doszło na Watling Street, ale dokładnego miejsca nie dało się ustalić. 
Ta dawna rzymska droga wiedzie od Canterbury aż do Chester. Bitwa rozegrała się prawdopodobnie gdzieś pośrodku, w West Middlands, ale jej przebieg przykrył mrok historii. Oddziały rzymskie były znacznie lepiej przygotowane do walki niż Celtowie, byli lepiej uzbrojeni, bardziej zdyscyplinowani, doświadczeni i zaprawieni w boju. Celtowie nie mieli szans. Co się stało z Boudiccą i jej córkami? Nie przywieziono ich do Rzymu, by szły w zwycięskim korowodzie Swetoniusza. Według legendy harde kobiety wypiły truciznę, by nie zostać ponownie poniżone przez rzymskich oprawców. A teraz niespodzianka. Pamiętacie Harrego Pottera i jego platformę 9 i ¾? 
Podobno tam właśnie, wg legendy, w miejscu pomiędzy platformami 9 i 10 znajdował się grób walecznej królowej. Niestety jak to z legendami bywa, nie zawsze mają one pokrycie w źródłach. W czasach średniowiecza Boudicca, jako poganka, została zapomniana. Przywrócił ja do życia renesans i Szekspir. W czasach wiktoriańskich stała się ukochaną postacią historyczną, dorównującą królowej Wiktorii. Tu ciekawostka, podobno imię Boudicca, znaczy to samo, co Wiktoria, czyli Zwycięstwo. Od tamtej pory napisano na jej temat masę książek i nakręcono wiele filmów, zarówno dokumentalnych, jak i fabularnych. Niedaleko brytyjskiego Parlamentu, przy moście Westminster jest piękny pomnik królowej i jej córek jadących na rydwanie.
Boudicca stoi pionowo, w płynącej sukni, z włócznią w prawej ręce, z podniesioną lewą ręką. Jej córki klęczą po obu jej stronach jak amazonki z odsłoniętą piersią. Żadna z kobiet nie trzyma wodzy by kontrolować konie. Pomnik zrobiono na zamówienie księcia Alberta, męża królowej Wiktorii. Inny pomnik Boudicci i jej córek stoi w Brecon na ziemiach muzeum Brecknock.
Interesującą, bardzo nowoczesną, 5.2 metrową rzeźbę z aluminium, ustawiono niedawno w Colchester. Autorem jest Jonathan Clarke.
A w Norfolk jest trasa, którą można przejść podążając śladami naszej bohaterki: 
Na czele ruchu stali kwakrzy (Religijne Towarzystwo Przyjaciół) oraz elita Kościoła ewangelickiego z senatorem Williamem Wilberforce na czele. I właśnie ta osoba interesuje mnie najbardziej.
Dom ma bogatą historię. Zbudowany był dla jednego z siekaczy, którzy w katedrze Canterbury zarąbali Thomasa Becketa. Potem przechodził z rąk do rąk, aż wreszcie trafił w ręce rodziny Barham. I to właśnie tutaj, właścicielka domu, lady Barham zapraszała na tajne schadzki Williama Wilberforce. I nie tylko jego. Nie myślcie, że była to pani rozwiązłych obyczajów, wręcz przeciwnie. Zapraszani goście, zjeżdżali się po cichu, by dyskutować o niedoli niewolników i o konieczności zniesienia łajdackich procederów. Krok po kroku odnoszono sukcesy, w 1772 roku wszyscy niewolnicy sprowadzeni na wyspy brytyjskie uzyskali wolność. Pierwszym krajem, który zakazał handlu niewolnikami została w 1792 roku Dania, a szesnaście lat później dołączyła Wielka Brytania.. Odtąd Brytyjczycy skutecznie działali próbując zmienić nastawienie innych krajów i wprowadzić wszechobowiązujący zakaz. Powoli dołączały kolejne państwa jak Portugalia, Szwecja.
Groombridge Place to dawna posiadłość magnacka, przerobiona na raj dla dziecięcej wyobraźni. Kamienny dwór jest imponujący, otoczony fosą i ogrodami, niestety zamknięty dla zwiedzających. 
Jednak na pewno sporo z was widziało jego wnętrze, bo to tutaj nakręcono kilka kostiumowych dramatów, z „Dumą i uprzedzeniem” na czele ( dwór służył, jako dom rodziny Bennet). 
Wygląd dworu pozostał praktycznie w stanie niezmienionym od 350 lat, kiedy to zaprojektował go, ówczesny właściciel posiadłości Philip Pader, przy współpracy swojego przyjaciela, wielkiego architekta Christophera Wrena. Nic dziwnego, że filmowcy uważają go za idealne miejsce do kręcenia tam historycznych melodramatów. Urokowi nie oparł się także Peter Greenaway i stworzył tutaj swój słynny ‘Kontrakt Rysownika”.
Jest to jednak dopiero początek przygody. Wspinając się w górę, odwiedzamy w lesie dinozaury, tajemnicze tunele, wioskę indiańską, ukryte jeziora, paprotkowy las z czasów jurajskich, pogańskie kopce i miejsca obrzędów, a nawet cygański tabor.
Jedzenie w kafejce jest normalno- angielsko- nijakie, ale polecam skosztować lody, lub napić się koli i lemoniady, ale nie tych, które obecnie można znaleźć w sklepach, tylko opartych na dawnych wiktoriańskich przepisach. Moje dzieci najpierw nie chciały spróbować, a gdy je przekonałam nie chciały mi oddać, bo tak im smakowało.
Według mnie najładniejsza z kentowskich plaż i jakby mniej zatłoczona, choć jej sława roznosi się z roku na rok szybciej. Jest to raj dla rodzin z dziećmi; piasek jest bialutko-żółciutki i drobniutki jak kaszka manna, woda płytka i nieprzerośnięta zbytnio wodorostami. Plaża schowana jest w zatoczce, między białymi, kredowymi klifami, rajem dla fotografów. Botany Bay to najbardziej na północ wysunięta plaża Broadstairs. Nazwa pochodzi od miejsca, o bliźniaczym imieniu w Australii, do którego wysyłano złapanych przemytników, którzy właśnie tutaj próbowali chować swe skarby wśród białych skał. Plaża jest szeroka podczas odpływu, natomiast przypływ wyrywa z niej spory odcinek lądu. W sezonie na plaży jest czynna toaleta, ratownik, kafejka z fast- food’em, punkt pierwszej pomocy i można wynająć fotele plażowe. Jeśli jednak szukalibyście innych typowo turystycznych atrakcji typu salon gier, to niestety nie ma. W sezonie nie można na plażę przychodzić z psami, w godzinach od 10 do 18. Adres: Marine Drive Broadstairs CT10 3LG
Kolejna piaszczysta plaża w Kent. Piasek jest tak dobry, że corocznie odbywa się tutaj festiwal budowania zamków z piasku. Plaża położona jest zaraz obok rybackiego portu i jest bardzo popularna. Króluje nad nią ludzkich rozmiarów folkstońska syrenka, posąg podobno wzorowany na syrence Andersena z Kopenhagi. Według mnie podobieństwo jest tylko w pozycji siedzącej, twarz jest zupełnie inna. W porcie można znaleźć sklepy, bary, restauracje, czego dusza zapragnie. Niedaleko plaży są dwa długoterminowe parkingi, ale i od stacji pociągowej idzie się około 10 min. Adres Folkestone CT19 6AA
kolejna piaszczysta plaża w zatoczce, ale na szczęście przypływ jej nie szkodzi. Bardzo chętnie odwiedzana przez rodziny z dziećmi, ze wzglęgu na bliskość do pociągu i innych atrakcji, które zapewnia Margate, zwłaszcza tzw arkady, czy jakbyśmy to nazwali salon gier. Gdy się ma już dość piasku, słońca i wody, można zabrać dzieciaki do arkad i tam dopiero mają frajdę. Oczywiście wszystko odpowiednio kosztuje, niby nie są to duże sumy, ale na jednej grze się przecież nie kończy. Psom na plażę w sezonie wstęp jest wzbroniony, o każdej porze. Co roku odbywają się tu zawody w crossach i turniej piłki plażowej. Adres Marine Terrace, Margate, CT9 1XJ
złocisty piasek, seledynowe morze, białe domki i zacumowane łódki, tak w skrócie można opisać to miejsce. Szczęśliwa plaża w kształcie końskiej podkowy odwiedzana jest rocznie przez tysiące plażowiczów, a zapoczątkował to szaleństwo wielki pisarz Karol Dickens, który z wielką pasją pisał o swych wakacjach nad morzem. Idealnie nadaje się do morskich sportów, kąpieli słonecznych, spacerów po grzbietach białych klifów i nad brzegiem morza. Od marca do października działa tam szkoła surfingu dla wszystkich miłośników sportów wodnych 
Niestety plaża ta należy do tych, co pojawiają się przy odpływie, a prawie całkowicie znikają przy przypływie. Należy o tym pamiętać, by nas nie spotkała przykra niespodzianka. Wymieniam jednak tę plaże, bo jest ona bardzo przyjazna naszym czworonożnym przyjaciołom. Jeśli chcemy popluskać się z psiakiem, to zapraszam na Dumpton Gap. Adres Dumpton Gap Road, Broadstairs, CT10 1TD
Dawno temu czytałam książkę, której tytułu już nie pamiętam, a nawet zupełnie nie pamiętam o czym była. Jedyne, co mi zostało w pamięci to chłopak, który otwierał śluzy by łódki mogły przepłynąć. Cały mechanizm wydawał mi się niesłychanie skomplikowany. Otwierano jedną część, by nabrała wody i łódka mogła wpłynąć przez otwartą przegrodę, przy drugiej zamkniętej. Następnie wielkie wrota zamykano i woda, wyrównywała poziomy w komorze i kanale wylotowym i łódka mogła wypłynąć. Taki opis w wielkim skrócie. Na żywo zobaczyłam to wiele lat później we Francji na kanale La Midi. Jeśli kiedyś będzie na południu Francji, to polecam rejs, zwłaszcza w okolicach Carcassone.
W 1937 postanowiono użyć nowsze rozwiązania techniczne i wziąć rzekę jeszcze bardziej w karby. Śluzy zostały rozbudowane, stworzono nowy most, pod którym statki mogły swobodnie przepływać.
Jeszcze niedawno niebiesko-fioletowe pola lawendy kojarzyły mi się tylko I wyłącznie ze słoneczną Prowansją, ale niedawno trafiłam do uroczej, żywcem wyciągniętej z dziewiętnastowiecznej powieści, miejscowości Shoreham. Pisałam o tym tutaj: 
Właściciele używają lawendy do produkcji kosmetyków, olejków aromatycznych, a także sprzedają w swoim sklepiku na wiązanki. Sklep Hop Shop mają fantastyczny, przerobiony z czegoś, co kiedyś było stodołą lub innym budynkiem użytkowym teraz mieści stoły pełne lawendowych kosmetyków, bukietów, olejków, przypraw, a nawet słoiczków, serwetek, dzbanków z motywem lawendy.
Na zewnątrz sklepu są stoiska z sadzonkami oczywiście przede wszystkim lawendy, ale inne rośliny i drzewka też można kupić.
Gospodarze szczycą się swoim ekologicznym podejściem do hodowli roślin i zwierząt, a także wprowadzili w życie system chroniący obszary dzikie, otaczające ich pola.
W Hop Shop można wykupić tur, przewodnik oprowadza po polach i opowiada o lawendzie i jej przetworach. Po skończonym spacerze goście dostają szklankę jabłkowego soku, z tutejszego sadu i lawendowe ciasteczko, a całość kosztuje 6 funtów, a w weekend 5 i musi być zarezerwowane wcześniej. Tutaj jest link 
Po drugiej stronie rzeki stoi pomnik wybudowany po pierwszej wojnie światowej dla uczczenia poległych. W latach czterdziestych dodano nazwiska tych, którzy zginęli w drugiej wojnie.
Ten zaś należał do jego ojca. Palmer był romantykiem, malującym w grupie skupionej wokół Wiliama Blake’a. Spora część jego obrazów przedstawia właśnie okolice wokół Shoreham. Oglądnęłam je sobie na Internecie i żadne nie przedstawiają pól makowych.
Przez to jest tu bardzo kolorowo, jak w bajce. Nie tylko domy są kolorowe. Na ulicy minęłam starszą panią z różowo – fioletowymi włosami, w zwiewnej kwiecistej sukience, wyglądała jak dzieło sztuki. Niestety zabrakło mi odwagi by zrobić jej zdjęcie.
Weszłam za to do herbaciarni o słodko brzmiącej nazwie Honey Pot (Garnuszek miodu) na lunch, gdzie urocza kelnerka stała się źródłem moich informacji o Shoreham. Zamówiłam miętowo – groszkową zupę i kawę. Zupa była pyszna, naprawdę czułam groszek przeplatany nutą świeżej mięty. A kawa była mi potrzebna do dalszej włóczęgi.
Dzięki nim dowiedziałam się, gdzie był na początku poprzedniego wieku sklep rzeźnika, a gdzie inne rzemieślnicze sklepy. Bardzo spodobał mi się ten pomysł na zaangażowanie dzieci w historię wioski.
Małe miasteczka Dee 