BAJKI TYSIĄCA I JEDNEJ POLKI
Poniższy post powstał w ramach projektu „BAJKI TYSIĄCA I JEDNEJ POLKI” Klubu Polki na Obczyźnie, który dedykowany jest Karince oraz jej siostrze Ali. Dziewczynki aktualnie nie mają możliwości by podróżować, dlatego zabieramy je w baśniową podróż po świecie z dziecięcych snów.

Bajka 29 NA KWAŚNE JABŁKO

„Istnieje mapa bez krańców świata – są na niej wszystkie kontynenty, miasteczka i wsie, ale jako że zawieruszyła się w bibliotecznym dziale baśni, nabyła magicznych cech:, jeśli się na niej stanie, potrafi porwać ze sobą w najbardziej odległe miejsce. Byli tacy, którzy próbowali przedostać się mapą na skróty na Wielką Rafę Koralową u brzegów Australii, na szczyty Himalajów, a nawet do sklepu obuwniczego dwie przecznice dalej. Te próby jednak kończyły się fiaskiem, bo żaden ze śmiałków nie odkrył, że na wyprawę mogą wybrać się tylko dzieci. Czternastoletnia Ala i jej ośmioletnia siostra Karina poznały także inny sekret mapy – nie da się nią podróżować w pojedynkę. Dziewczynki dobrze wiedzą, że trzeba razem usiąść na wygniecionym papierze i mocno złapać się za ręce i dopiero wtedy otworzy się przed nimi droga. Dokąd tym razem? Jak zwykle tam, gdzie ktoś na tę dwójkę będzie czekał.”

-Karina, co ty masz na sobie! Kiedy Ty zdążyłaś się przebrać?
– a ty? Mrużąc oczy Karina spojrzała krytycznie na starszą siostrę. Po chwili obie wybuchnęły gromkim śmiechem. Z jakiegoś nieznanego nikomu powodu ubrane były w długie czarne wełniane sukienki z kołnierzykami i długimi rękawami, obszytymi na końcu białą koronką. Na sukienki nałożone miały koronkowe fartuszki, które kiedyś pewnie były białe, ale teraz wyglądały jakby okres swej świeżości miały dawno za sobą. Na główkach miały biało- brudne czepki, a na nogach szarawe rajstopy z dziurami wielkości wskazującego palca. Jeszcze nie przestały się śmiać, gdy cień jakieś olbrzymiej postaci pojawił się tuż koło nich, a dudniący głos zahuczał: Śmiać wam się zachciało, zamiast pracować, już wy dostaniecie ode mnie zapłatę za pogaduszki! Dziewczynki zamarły z przerażenia, bo kątem oka dostrzegły olbrzyma z rozwianym włosem, który zbliżał się powoli, ale stanowczo w ich stronę. W tym momencie ktoś nagłym ruchem złapał je pod rękę i pociągnął za sobą. Uciekamy!!! Krzyknął jakiś nierozpoznawalny głos. Wydawało się to najlepszym wyjściem i Karinie w ostatniej chwili udało się złapać Śpioszka. Pchane przerażeniem biegły prawie jak wiatr, traciły oddech a wystające spod czepka włosy bez przerwy zaczepiały się jakieś gałęzie. Nie było szans by się porządnie rozglądać. Przed oczyma migały na przemian drewniane biało- czarne domy, sklepy z kolorowymi szyldami i brukowane ulice. Śmierdziało niemiłosiernie, a pod nogami słychać było nieprzyjemne chlap chlap. Przez moment z daleka dostrzegły wieżę jakiegoś majestatycznego kościoła i w tym kierunku mknęły. Szybciej szybciej krzyczał jakiś młodociany głośnik, który Ala zdefiniowała w swej mądrej główce, jako chłopięcy. Obie traciły już oddech, więc Ala postanowiła działać. Jej młodsza siostra była okropnie zmęczona, na jej policzkach lśniły jakieś krople. Co to? Pot? Łzy? Szarpnęła ręką z całej siły stając niemalże natychmiast w miejscu. Chłopak zachwiał się na nogach. „Nie możemy dalej biec powiedziała jesteśmy zbyt zmęczone!” Młodzieńczy głos okazał się chłopcem w poszarpanym garniturku w wieku około 13 lat który z wyrazem przerażenia na twarzy spojrzał na Alę –Oni zaraz Nas dorwą- krzyknął
Kto? No właśnie, kto nas goni?
Jak to, kto? Gang! Albo kradniesz dla Nich albo biją cię na kwaśne Jabłko!
Kradniesz? Karina otworzyła szeroko buzię ze zdziwienia, ale szybko ją zamknęła, bo blisko nosa usłyszała nieprzyjemne bzyczenie. Much było tu pełno latających nad stosami śmieci i odpadków jedzenia porozrzucanych po ulicach.
-jak to kradniesz?
– nie wiecie? Mieszkacie na ulicy i nie wiecie?
– nie mieszkamy na ulicy, tylko z mamą i tatą i mamy łóżka i pieczemy smakołyki i słuchamy muzyki -w tym momencie to chłopak wybałuszył oczy i rozdziawił usta
– to wszystko prawda? A pokażecie mi? Czemu jesteście takie brudne skoro… nie zdążył jednak dokończyć zdania gdyż wielkie, ciężkie dłonie z rozczapierzonymi pulchnymi paluchami złapał go za kołnierz i tubalny głos wrzasnął: a to tu się skryłeś bratku! Chciałeś uciec naszymi pieniędzmi!
– ale ja naprawdę nie mam żadnych pieniędzy! Chłopak wyrywał się i krzyczał przeraźliwie, ale mężczyzna o wielkich dłoniach, olbrzymim cielsku i najbrzydszej szczerbatej, poobijanej twarzy, jakiej dziewczynki nie mogły sobie nawet wyobrazić trzymał go w stalowym uścisku.
–Musimy mu pomóc krzyknęła Karina, której dobre serduszko nie potrafiło pogodzić się z tym, co widzi,
– ale jak? Zastanowiła się Ala. Karina nie czekała na to, co wymyśli Ala; rzuciła się na olbrzyma z małymi piąstkami i zaczęła go tłuc po udach. Natychmiast dołączyła do niej Ala. Niestety skutek ich walenia z całych sił był tylko taki, że olbrzym otrząsnął się od nich jak od uciążliwych much, machnął łapskiem i obie wylądowały na zabłoconym bruku. Zanim się podniosły, olbrzyma z chłopakiem już nie było. Był za to starszy pan ubrany w czarną długą pelerynę, który stał i dobrodusznie im się przyglądał.
Kim pan jest – zapytała Karina, która już miała się popłakać, ale dzielnie powstrzymała łzy i zrobiła rezolutną minkę – i dlaczego nie pomógł pan temu małemu chłopcu, przecież pan widział, że zabrał go ten zły człowiek
– Pozwólcie, że się przedstawię dziewczynki, nazywam się Charles Dickens, ale wy możecie na mnie mówić Karol, (bo tak chyba brzmi moje imię w waszym języku). Ale najpierw wstańcie z tego bruku, tu zaraz za rogiem jest moje biuro, tam możecie spokojnie umyć ręce i doprowadzić sukienki do porządku.
-, Ale nasza mama nam nie pozwala rozmawiać z obcymi, a tym bardziej iść do czyjegoś biura.
– Przecież zawsze możecie użyć swojej wyobraźni i uciec, czyż nie?
– Jak to wyobraźni?
–A czy nie znalazłyście się tutaj w moim świecie, w drugiej połowie 19tego wieku, w Anglii, a dokładniej mówiąc w Kent tylko i wyłącznie dzięki waszej magicznej mapie, a ta mapa działa tylko i wyłącznie dzięki waszej wyobraźni?
Dziewczynki zamarły z wrażenia; a skąd on wie o mapie?
– Widzicie, ja żyłem tutaj dawno dawno temu. Byłem niezbyt bogatym chłopcem, a mój tata pracował tutaj w stoczni przy budowie statków. Często zabierał mnie ze sobą na spacery, często do takiej piękniej wioski o nazwie Higham i tam pokazywał mi najpiękniejszy dom na świecie, przynajmniej dla mnie on był najpiękniejszy. Tata zawsze mówił, ze jak będę ciężko pracował to kiedyś sobie ten dom kupię i wiecie, co się stało?
Co się stało? Nie wiemy. – Dziewczynki słuchały z wypiekami na twarzy
– Wczoraj właśnie kupiłem ten dom! 
– To znaczy, że jesteś bogaty?! – wykrzyknęła Karina
– Hahaha, trochę jestem. Pracuję moją wyobraźnią i tak jak wy teraz, ja też przenoszę ludzi w inne światy. Ale pokazuję im nie tylko piękny świat, ale ten okropny, gdzie dzieci są bite i poniżane i muszą ciężko pracować. Chcę ludziom uświadomić, że to jest złe. Czy wy w waszym świecie też musicie ciężko pracować lub żebrać o jedzenie?
– Są jeszcze na świecie dzieci, którym jest ciężko i muszą pracować, ale w Polsce, u nas dzieci, mieszkają z rodzicami i chodzą do szkoły i tylko narzekają, że się muszą dużo uczyć
-Naprawdę? Nawet nie wiecie, jak bardzo chciałem się uczyć, gdy byłem mały
– Dobra dobra, dorośli zawsze tak mówią, byśmy się czuli szczególnie, że się możemy uczyć. Karolu powiedz lepiej, kim był ten chłopak i gdzie zabrał go ten okropny facet. Czy on go zbije na kwaśne jabłko, albo każe mu kraść?
– Niestety tak będzie, ale jego historia nie skończy się tak źle…
Ale nagle coś natchnęło – Już wiem– wrzasnęła nagle jakby odkryła Amerykę – To Oliwer Twist! Prawda? Karina nie martw się, on znajdzie swój dom, ktoś go przygarnie, zaopiekuje się nim, choć najpierw nie będzie miał wesołego życia
Jestem pod wrażeniem – powiedział Karol – czytałaś moją książkę.
Eeeee… aaaa.. – Ala przez chwilę zrobiła głupią minę i mimo rozdziawionej buzi zapomniała jak się mówi
Nie czytałaś? To skąd wiesz, co się stało? – Dickens patrzył wyczekująco na dziewczynkę
Oooglądałłam filmmm – Ali, całej czerwonej ze zdenerwowania, udało się wreszcie wydusić z siebie wyznanie
Oglądałaś co? A zresztą nie ważne. Ważne, że znasz historię i wiesz, że w końcu Oliwier znajdzie kogoś, kto go pokocha i się nim zaopiekuje. Bo to ważne, by dzieci miały kogoś takiego, kogoś, kto się o nie troszczy i od czasu do czasu przytuli i pocałuje
Ala – Karina stanęła na paluszkach i wyszeptała do ucha siostry – ja już mam dość tych przygód, chcę do domu, do mamy. Najpierw w Niemczech znalazłyśmy masę zabawek dla dzieci, a teraz tu zobaczyłyśmy, że nie wszystkie dzieci na te zabawki stać, ale mimo tego, mogą mieć to, co najważniejsze na świecie – miłość bliskiej osoby. Ala, ja chcę do mamy! Tęsknię już za nią ogromnie.

Tak personalnego postu jeszcze nie pisałam choć na moim blogu personalne wątki pojawią się dość często. W ramach nowego Klubu Polek na Obczyźnie piszemy o tym jak zaczęłyśmy raczkować na niepolskiej ziemi, jak trafiłyśmy, tu gdzie obecnie mieszkamy. A dla mnie był to czas, który chciałam wymazać z pamięci, a który jak bumerang powraca i w myślach i w sercu.

Nigdy tak naprawdę nie myślałam, że wyjadę z Polski na stałe, że opuszczę mój ukochany Kraków, mimo że zawsze kochałam podróżować. W młodzieńczych planach był samochód typu jeap ze studiem telewizyjnym w środku, z namiotem i podróżowanie dookoła świata alla Tony Halik i Dzikowska, których uwielbiałam oglądać. Ale Kraków miał być domem, bazą powrotną, do którego miałam wracać. Tak się nie stało, bo zakochałam się. Jednak motorem działania nie była miłość, a rozstanie; po 4 latach, które wtedy uważałam za najszczęśliwsze w moim życiu, moja druga połowa powiedziała, że czas na zmiany, zaznaczyła, że to nie ja, tylko, że on nie może mi dać tego, na co ja zasługuje i inne tego typu frazesy. Zawalił mi się świat. Potem okazało się, że ta potrzeba zmiany mojego chłopaka przybrała kształty kobiece, ale mnie już wtedy w kraju nie było. Poszło jakoś niesamowicie szybko, nie potrafiłam już chodzić po tych ukochanych krakowskich ulicach, wszystko mi się z czymś, z nim, kojarzyło. Dokładnie 10 października 1998 roku o 9 wieczorem wysiadłam z autokaru firmy Omnia na londyńskim dworcu Victoria. Bez znajomości angielskiego, bez jakichkolwiek wiadomosci o kraju, do którego nigdy nie chciałam jechać, bo kojarzył mi się z Deszczowcami. Dzięki dziewczynie poznanej w autokarze doszłam do metra, kupiłam bilet i pojechałam na stacje Ganz Hill. Mieli tam na mnie czekać ludzie, u których miałam zamieszkać. Niestety nikt nie czekał, było ciemno, chłodno, a ja miałam wielką torbę i tylko trochę mniejszy plecak. Torbę zarzuciłam na plecy, plecak na ramiona z przodu i jakimś nieludzkim wysiłkiem szłam przed siebie. Miałam mapkę narysowaną przez chłopaka mojej przyjaciółki ze studiów Kasi, który w domu, w którym miałam zamieszkać, spędził ostatnie wakacje. Z jakiegoś powodu nic na tej mapce się nie zgadzało. Potem okazało się, że wyszłam ze stacji nie tym wyjściem, którym powinnam i dlatego minęłam się z czekającymi na mnie osobami. Zdeterminowana podeszłam do taksowkarza i pokazałam mu adres. Wiedziałam, że nie zrozumiem, co powie ale liczyłam, że wskaże mi palcem kierunek i tak się stało. Wystarczyło tylko przejść przez ruchliwą ulicę by odnaleźć nazwy z mapy. Wszystko wydawało mi się identyczne, cały labirynt rzędów takich samych domków, z małymi ogródkami z przodu, zupełny brak punktów rozpoznawczych. Niemniej po kilkudziesięciu minutach szukania stanęłam przed właściwym domem. Był głuchy, ciemny, zamknięty na cztery spusty, przynajmniej przez pierwsze kilka minut, bo potem jednak drzwi się otworzyły i tak poznałam Kamilę, która zaprosiła mnie do środka, poczęstowała herbatą i zaczęła opowiadać niestworzone historie o miejscu do którego dotarłam, jego właścicielach i lokatorach Polakach, którzy w tym „polaczkowie” mieszkali już nieraz całymi latami. Zrobiłaby się spora kniga gdybym chciała opisywać historię każdej z poznanych tam osób i sposób ich życia. Wspomnę tylko jednego, niezwykle ważnego w moim życiu człowieka, którego poznałam tego właśnie, pierwszego dnia, w tym dziwacznym domu.Przyjechał parę tygodni przede mną i próbował się tu zaklimatyzować podobnie jak teraz ja. W planach miał podbój całego świata, ale póki co ciężko mu było znaleźć kogokolwiek z kim mógłby pójść do muzeum czy galerii, a czasami dziko jest zwiedzać samemu. Napatoczyłam się więc ja i od tej pory dni mijały nam na pracy, potem szkole angielskiego, a potem siadaliśmy w piętrowe autobusy i jeździliśmy z jednego końca Londynu na drugi.

Moje rozbite na million kawałków serce, jak części układanki, składało się powoli w ciagle pokiereszowaną całość. Gdy przypomnę sobie te pierwsze miesiące w Anglii to przechodzą mnie ciarki po grzbiecie, głównie z powodu ludzi, których spotkałam na swojej drodze. Aż sama nie wiem, opowiadać czy nie opowiadać o tym, co Polak potrafi zrobić drugimu Polakowi; ja sama byłam kilkakrotnie okradziona, oszukana, napastowana przez siedemdziesięcioletnich rodaków. W ciagu naszego pierszego roku w Londynie mieszkanie musieliśmy zmieniać 11 razy czyli prawie co miesiąc. Polska nie należała jeszcze wtedy do unii i problemy mieliśmy ze wszystkim, z wizą,z pieniędzmi, z wynajęciem mieszkania ( wynajmowaliśmy często od dziwnych ludzi, na których uczciwość nie mogliśmy liczyć), problemy z pracą (bez wizy brało się co było, sprzątanie, kelnerowanie w marnych barach). To była naprawdę niezła szkoła życia. Dopiekała samotność i tęsknota, zwłaszcza, za tym, który mnie już nie chciał. Ale zawzięłam się, nie mogłam wrócić z podwiniętym ogonem do domu. Powoli krok po kroku uczyłam się żyć w nowej rzeczywistości, nabierałam skorupy, ale na to, co przyszło, nie byłam przygotowana.
Zaszłam w ciążę, co samo w sobie w mojej sytuacji nie było błogosławieństwem. Niestety niedługo okazało się że Maluszek, którego mam środku ma chore serce i lekarze dawali mi jedynie 20% szans na to, że on się w ogóle urodzi. Ale on się urodził, dużo wcześniej niż powinien i ważył tylko 800 g. Od razu włożono go do inkubatora popodłączano całą masę różnych rurek i kabli. Taki był śliczny; pozwalono mi go przewijać i karmić strzykawką do rurki dochodzącej przez nos do przewodu pokarmowego. Czekaliśmy aż osiągnie kilogram, by lekarze mogli mu zrobić operację. Ojciec Dawida był przy mnie cały czas choć moje połamane serce nie było jeszcze w stanie odwzajemnić mu uczuć. Dzięki instytucji charytatywnej połączonej z McDonaldem dostaliśmy pokój w przyszpitalnym hotelu Ronald Macdonald house i mogliśmy być na stałe przy naszym synku. Dzisiaj, zawsze, gdy jestem w McDonaldzie wrzucam pieniądze do małej szkatułki, którą mają na ladzie bo nie wiem co byśmy wtedy zrobili gdyby nie ludzie tam pracujący, którzy pomagali nam na każdym kroku. Zdrowie Dawidka pogarszało się z dnia na dzień i lekarze zdecydowali się nie czekać dłużej. 18 lipca zrobiono operację, która się udała, serce ruszyło pełną parą, zaczęło pompować krew, ale wtedy nieprzygotowane i nieprzystosowane małe żyłki i aorty nie wytrzymały i Dawid miał wylew, a zaraz potem drugi. Lekarze dwolili się i kroili wokół niego, a ja chodziłam po szpitalnym korytarzu i wyłam. W pewnym momencie zaproszono mnie do gabinetu ordynatora szpitala i zapytano, czy podejmę decyzję, by moje dziecko odłączyć od tych wszystkich urządzeń podtrzymującech mu życie, bo on już nie ma szans. Nie wiem jak ktokolwiek mógłby podjąć taką decyzję, ja nie mogłam, nie podpisałam ale ordynator zrobił to za mnie. Po raz pierwszy mogłam bez tych wszystkich rurek i kabli wziąć na ręce, przytulić tą małą kruszynkę, której byłam matką. Pod moją dłonią malutkie serduszko biło coraz ciszej i coraz wolniej, aż wreszcie ustało całkowicie. Mój cały świat, w ciągu zaledwie 8 miesięcy od siebie, ponownie runął w gruzy i pojawiła się wielka, czarna dziura, z której wydawało się, że nigdy już nie wyjdę…
Wyszłam, jak widać, choć znacznie zmieniona, jestem, żyje i nawet dobrze się mam, jakby świat postanowił mi udowodnić, że kręgosłup mam ze stali. Do Polski nie wróciłam, jestem z tym samym mężczyzną, którego poznałam tutaj w dniu mojego przyjazdu, a który nie opuścił mnie nawet na chwilę w tych wszystkich trudnych chwilach. Gdzieś po drodze pokochałam go za jego uśmiech i łatwość radzenia sobie w najtrudniejszych nawet tarapatach. Mamy dwoje cudownych dzieci i razem rodzinnie podbijamy świat. Myślę że ten mój pierwszy rok pobytu w kraju nad Tamizą, na przekór, nauczył mnie cieszyć się każdą chwilą, radować każdym drobiazgiem, cenić wartościowych ludzi, których spotykamy na swojej drodze. Przez wiele lat chciałam wymazać ten rok z życiorysu, nie dało się, ciągle pamiętam każdy drobiazg, każdy moment, każdą łzę. Postanowiłam więc rozprawić się z nim inaczej. Ten post to takie moje rozliczenie się z czasem. Jeśli nie można zapomnieć to może trzeba celebrować, bo bez wątpienia to, co się wydarzyło miało niesamowity wpływ na to kim jestem teraz i o czym marzę, a ciągle marzę by podbić świat.