Od końca wakacji minęło już prawie trzy tygodnie i cały ten czas obiecuję sobie, że napisze o tylu miejscach, które udało mi się odwiedzić. Niestety zazwyczaj mam tak, że do każdego miejsca o którym pisze robię porządny research, poza tym przygotowywuję zdjęcia, a tych zrobiłam w tym roku kilka tysięcy. I tak od 3 tygodni nie skończyłam nic. Zainspirowana jednak moim niezawodnym Klubem Polek na Obczyźnie postanowiłam zrobić małe podsumowanie lata. Nie było takie intensywne jak poprzednie, ale ciągle dużo się działo. Było to też pierwsze lato od 14 lat w kiedy nie pojechaliśmy nigdzie tylko jako rodzina i pierwsze kiedy dzieci wyjechały bez nas. I to wyjechały daleko. Olivia aż do Stanów, do Seattle, a przy okazji odwiedziła Kalifornię, a Oscar miał niesamowitą okazję pojechać na obóz do Chile i przy okazji odwiedził Wyspę Wielkanocną. Każde z nich wróciło z głową pełną wrażeń i opowieści, a my uświadomiliśmy sobie, że czas naprawdę upływa nieubłaganie szybko i może nie zostało nam dużo wyjazdów wspólnych. Młodzi studenci rzadko chcą jeździć na wakacje z rodzicami, czyż nie?
Wracając jednak do wspomnień. W tym roku po raz pierwszy od wielu lat pojechaliśmy do Polski, ale nie zostaliśmy w jednym miejscu. Udało nam się pojeździć i pozwiedzać i tak zaliczyliśmy Kraków, Wrocław, Warszawę, Łódź, Cieszyn, Sanok.
Wróciłam z naszego kraju pełna mieszanych uczuć i emocji. Niektóre rzeczy podobały mi się bardzo, ogólnie nasz kraj jest piękny, ale już jego mieszkańcy niekoniecznie. Jestem bardzo liberalnym i tolerancyjnym człowiekiem, poza tym mam przyjaciół pochodzących z różnych stron świata, wyznających różne religie i o różnych orientacjach seksualnych i wypowiedzi niektórych osób w Polsce bardzo mnie raziły. Przeszkadzał mi też seksizm, ukryty pod postacią żartów, podziału ról czy dawnych przyzwyczajeń. Np wg mnie reklama, którą notorycznie słyszałam w radio: ‚pomaganie to męska rzecz synku’ nie powinna mieć miejsca. Mieszkam w Anglii, a tutaj bardzo się przywiązuje wagę do tego typu rzeczy.
Nie będę tu jednak robić najazdów na nasz kraj. Nie wszyscy jego mieszkańcy są krótkowzroczni czy nietolerancyjni i dziękuję im za to.
Z nowo odwiedzonych miejsc w Polsce zakochałam się w ulicy Piotrkowskiej w Łodzi, ponownie w uliczkach i kafejkach krakowskiego Kazimierza, w kawiarni u Kornela w Cieszynie, w pomniku Przechodnie we Wrocławiu i w wystawie prac Beksińskiego na zamku w Sanoku i to są moje zdecydowane TOPs.
Do tego dodam oczywiście obwarzanki krakowskie, oscypek i zapiekanki. Co mi bardzo przeszkadzało to okropne pseudograffiti na prawie każdym budynku w miastach. Kocham murale i widziałam piękne np w Łodzi, ale te bazgroły mają niewiele wspólnego ze sztuką.
Po powrocie z Polski oczywiście musieliśmy pojechać do Francji, do Langwedocji, którą obecnie nazywa się Occitania. To miały być nasze rodzinne wakacje, ale okazało się, że znajomym nie wyszło z ich wyjazdem i zaproponowaliśmy by pojechali z nami. Było super, choć bardzo intensywnie. Właściciel domu, który wynajęliśmy nadał nam tytuł the most adventurous guest bo nawet jednego dnia nie spędziliśmy całkowicie bycząc się na basenie. Wyprawiliśmy się i do Hiszpanii i do Monako, jakbyśmy zrekonstruowali podróż, którą ja i Maciej odbyliśmy 19 lat temu. Dokładnie wtedy zakochaliśmy się w tym regionie i super było pokazać nasze miejsca przyjaciołom. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym kilkakrotnie nie wstała nad ranem by odwiedzić jakieś nowe miejsca. Ten rejon obfituje w urocze małe miasteczka i wioski, a moje najpiękniejsze odkrycie to Minerve i Roqueuburn, o których na pewno niedługo napiszę. Moja rodzina odważnie popłynęła kajakami po rzece Orb, ale ja i woda nie lubimy się za bardzo i zamiast tego wspięłam się na najwyższe wzniesienie w okolicy. Widok miałam cudowny.
W drodze powrotnej odwiedziliśmy Orlean i muszę przyznać, że poza katedrą to miasto nie rzuciło mnie na kolana. 
Za to restauracja z gwiazdką Michelina, w której tam jedliśmy już tak.
Zaraz po powrocie z Francji dołączył do naszej rodziny nowy członek, o którym niedługo napiszę: Joey.
Oczywiście to bardzo skrótowe podsumowanie, mam z tych wakacji tysiące zdjęć, bo w nich ukryta jest moja pamięć. Jeśli nie mam zdjęcia z jakiegoś miejsca to znaczy, że mnie tam nie było.
fasolka z gatunku Haricot, gotowana w sosie pomidorowym, choć wg nazwy powinna być pieczona. Podejrzewam, że kiedyś faktycznie się ją dusiło w piekarnikach, ale od dawna nikt tego nie robi. Teraz kupuje się puszkę i ją podgrzewa w mikrofali. Niewiadomo, czy do UK przyszła z Francji, czy ze Stanów, wraz z puszkami Heinza. Czasami mam wrażenie, że jada się ją do wszystkiego, najczęściej do tradycyjnego śniadania angielskiego, albo podaje na toście. I koniecznie trzeba, jak na kulturalnych ludzi przystało, jeść nożem i widelcem
czyli szkockie jajko. Są to ugotowane na twardo jajka, zawinięte w mięso wieprzowe, takie, z jakiego robi się kiełbasy, a potem pokryte panierką i usmażone w głębokim tłuszczu. Najczęściej podawane jest, jako przekąska. Sami Anglicy się śmieją z tej potrawy, że gdy jest złej jakości to się ma nieświeży oddech przez tydzień. Mimo, że jajko nazywa się szkockim prawdopodobnie przyszło do UK z kolonii w Afryce.
jak już pozostajemy przy jajkach to wspomnę o tych gotowanych na twardo, a potem zamarynowanych w occie z zielem angielskim i różnymi ziołami. Niestety tak podane jaja mi nie podeszły, ale z mojego nurkowania po Internecie wynika, że już nawet w Polsce mają swoich fanów. Dla mnie były angielskim dziwadłem.
u nas jada się z ketchupem, w Holandii z majonezem, a w Anglii z octem vinegar, choć dopuszczalne są kombinacje wszystkich trzech. Powiem wam, gdy pierwszy raz dostałam wielkie kawały smażonych ziemniaków zapakowane w gazetę i suto skropione octem to mnie zemdliło, ale teraz od czasu do czasu nie pogardzę.
w Polsce jadałam gotowane, smażone i pieczone w piekarniku, lub ognisku ziemniaki, ale nigdy w formie wielkiego ziemiora, polanego sosem z fasolką, lub mięsnym chilli con carne, lub tuńczykiem, lub stopionym serem. Spróbowałam i często wracam, a nawet gotuje, znaczy piekę w domu. Potrafi być pycha.
kolejne danie obiadowe, nic wykwintnego, bo tylko kiełbaska podana z puree ziemniaczanym. Jest to typowa angielska kiełbaska, czyli biała niewędzona i często smakująca trocinami bez przypraw, jeśli się nie kupi czegoś z wyższej półki, lub u rzeźnika.
Oczywiście żadnej żaby się tu nie jada, tylko angielskie kiełbaski zapieka się w cieście.
czyli świnka pod kocykiem, a kocyk to nic innego jak bekon, lub boczek owinięty wokół małego serdelka.
Ma intensywny, słony smak, choć pachnie pięknie, słodkawo. Te pastę produkuje się z drożdży, a dokładniej z tego, co pozostało po produkcji piwa. Podobno marmite albo się kocha, albo nienawidzi.
to takie stożkowe upieczone ciasto naleśnikowe. Podaje się obowiązkowo do niedzielnego obiadu, czyli pieczeni, polanej obficie sosem. W każdym sklepie można kupic gotowe, mrożone, lub ciasto na nie, ale powiem wam takie świeże domowe, są rewelacyjne.
Do podstawowych składników należą ziemniaki i kapusta oraz często marchew, groszek czy brukselka, a także dodaje się jajko sadzone. Nazwa pochodzi od dźwięków wydawanych podczas gotowania – bubble, bulgotać i squak – piszczeć.
czyli kanapka z … frytkami, polana suto majonezem, ketchupem i często vineget.
czyli kanapka z paluszkami rybnymi upieczonymi w piekarniku.
Do sosu najczęściej używa się sera cheddar, dodaje do niego przyprawy, odrobinę musztardy, masło, mleko, mąkę, sos Worcestershire i niekiedy piwo. A wiecie, że Anglicy, jeśli jedzą kanapkę lub tosta rękoma, trzymają go na samym krańcu, a potem ten malutki, trzymany w rękach kawałek zostaje na talerzu.
Pochodzi on ze Szkocji. Jest podobno daniem prawdziwych Szkotów, twardych mężczyzn. Jest ciężkostrawny; przyrządza się z owczych podrobów, cebulki, mąki owsianej, tłuszczu oraz przypraw. Całość zszywa się i dusi w owczym żołądku. Czasami nazywa się gobłędnie black pudding
ze względu na kolor, a w Walii znaleźć można tzw. Hog’s pudding.
Nigdy specjalnie nie wnikałam, jakie są różnice między tymi potrawami.
Nie odważyłam się spróbować, nie mogę wam opisać, sorry.
Podejrzewam, że wielbicielom karpia w galarecie będzie to smakować, ja jednak do fanatyków się nie zaliczam. Można je kupić w puszce, lub w pudełku w każdym supermarkecie.
Batonik się chłodzi, obtacza w panierce i wrzuca do gorącego tłuszczu i tyle, cała filozofia. Smakuje słodko – wybornie.
Popularne na północy Anglii, podobno wydobywają śpiewająco- szepczący dźwięk podczas smażenia, uwodząc oczekującego na deser. Piękne prawda?
to po prostu pyszna rolada z dżemem.
to bardzo słodkie ciasto, z regionu, z którego pochodzę, czyli z Kent, zrobiona z mleka i ciemnego cukru. Uwielbiam.
Stworzony z zapiekanych kromek chleba z rodzynkami i innymi bakaliami, potrafi smakować wybornie, cytryną i cynamonem.
Oto jest nowe zadanie, nowy projekt naszego 
Zobaczcie sami: 
Drugie nostalgiczne dla mnie miejsce. Stąd, a dokładniej z małej miejscowości, której car zabrał kiedyś prawa miejskie, Nowej Słupi, pochodzi mój tata. Uwielbiałam tam jeździć, jako dziecko z rodzicami, zawsze pachniało u babci lasem, grzybami i jagodami. Do tej pory mam okrutną słabość do grzybów i jeśli w restauracji serwują danie z grzybami, to je na pewno zamówię. Jagody, czy borówki, nigdy nie wiem, jaka jest różnica, też uwielbiam. A Jagodzianki znacie? Te pyszne drożdżowe bułeczki z nadzieniem z jagód pochodzi właśnie ze świętokrzyskiego. Podobnie zalewajka, ukochana zupa mojego syna, po mistrzowsku przygotowywana przez mojego tatę. Mniam, na samą myśl, ślinka mi leci.
Z Nowej Słupi lasem można przejść na Łysą Górę, gdzie od wieków znajduje się klasztor 
Maidstone się rozwija i zmienia z dnia na dzień, a wraz z nim kwitnie tutejsza, 
Po raz pierwszy odwiedziłam to miasto w lutym 2000 roku. Obecny mąż, a wówczas chłopak zabrał mnie na romantyczny walentynkowy weekend. W dwa dni schodziliśmy Paryż wzdłuż i wszerz. Zakochaliśmy się w sobie i w tym mieście. Dwa lata temu spędziłam tam sama cały tydzień, zwiedzając, włócząc się śladami artystów i pisarzy, zwłaszcza Hemingwaya, bo mam do tego człowieka słabość. Byłam koło budynku, w którym mieszkał i odwiedziłam jego kafejki i restauracje w okolicach Montparnass. Czytaliście kiedyś „Słońce też wschodzi”? Był to mój przewodnik po Paryżu.
Południe Francji pokochałam w 2000 roku, kiedy to wybraliśmy się na objazdową wycieczkę z moim Maciejem. Po zobaczeniu zamków katarów, Carcassone, winnic, plaż, gór Pirenei, katedry w Narbonne, Beziers, Perpignan wpadłam po uszy. Langwedocja przypomina bajkową krainę, mlekiem i miodem, a może raczej winem płynąca. Od pierwszego naszego pobytu, ciągle słyszę w mojej duszy i w sercu marzenie o zamieszkaniu na stałe na południu Francji. Kto wie, może kiedyś, na emeryturze się to uda spełnić? Póki, co pomarzyć zawsze można, prawda?
Spojrzała na nich z góry, przenikliwym spojrzeniem. To ich rozsierdziło, przyszli tu, bowiem z rozkazu króla-Boga. Nie spodziewali się takiej obelgi od pogańskiej władczyni. By pokazać, gdzie jest jej miejsce, Boudiccę związano i wystawiono na środek placu i tam publicznie wychłostano. Jej młodociane córki, niedoszłe władczynie Iceni zostały publicznie zgwałcone. 
Wydawało się, że już niedługo i cała Brytania zostanie wyzwolona. Niestety tak się nie stało. Boudicca w końcu spotkała równego sobie zapałem i walecznością, generała Swetoniusza, późniejszego cesarza rzymskiego, który dotychczas zajęty był walkami na wybrzeżach Walii, koło wyspy Anglesey. Do rozstrzygającej bitwy doszło na Watling Street, ale dokładnego miejsca nie dało się ustalić. 
Ta dawna rzymska droga wiedzie od Canterbury aż do Chester. Bitwa rozegrała się prawdopodobnie gdzieś pośrodku, w West Middlands, ale jej przebieg przykrył mrok historii. Oddziały rzymskie były znacznie lepiej przygotowane do walki niż Celtowie, byli lepiej uzbrojeni, bardziej zdyscyplinowani, doświadczeni i zaprawieni w boju. Celtowie nie mieli szans. Co się stało z Boudiccą i jej córkami? Nie przywieziono ich do Rzymu, by szły w zwycięskim korowodzie Swetoniusza. Według legendy harde kobiety wypiły truciznę, by nie zostać ponownie poniżone przez rzymskich oprawców. A teraz niespodzianka. Pamiętacie Harrego Pottera i jego platformę 9 i ¾? 
Podobno tam właśnie, wg legendy, w miejscu pomiędzy platformami 9 i 10 znajdował się grób walecznej królowej. Niestety jak to z legendami bywa, nie zawsze mają one pokrycie w źródłach. W czasach średniowiecza Boudicca, jako poganka, została zapomniana. Przywrócił ja do życia renesans i Szekspir. W czasach wiktoriańskich stała się ukochaną postacią historyczną, dorównującą królowej Wiktorii. Tu ciekawostka, podobno imię Boudicca, znaczy to samo, co Wiktoria, czyli Zwycięstwo. Od tamtej pory napisano na jej temat masę książek i nakręcono wiele filmów, zarówno dokumentalnych, jak i fabularnych. Niedaleko brytyjskiego Parlamentu, przy moście Westminster jest piękny pomnik królowej i jej córek jadących na rydwanie.
Boudicca stoi pionowo, w płynącej sukni, z włócznią w prawej ręce, z podniesioną lewą ręką. Jej córki klęczą po obu jej stronach jak amazonki z odsłoniętą piersią. Żadna z kobiet nie trzyma wodzy by kontrolować konie. Pomnik zrobiono na zamówienie księcia Alberta, męża królowej Wiktorii. Inny pomnik Boudicci i jej córek stoi w Brecon na ziemiach muzeum Brecknock.
Interesującą, bardzo nowoczesną, 5.2 metrową rzeźbę z aluminium, ustawiono niedawno w Colchester. Autorem jest Jonathan Clarke.
A w Norfolk jest trasa, którą można przejść podążając śladami naszej bohaterki: 
