Mieliście kiedyś tak, że jedziecie samochodem, przejeżdżacie przez nieznaną wioskę i nagle jakaś siła wyższa każe wam się zatrzymać, bo jest ładnie? Mnie się to ostatnio przytrafiło. Miejscowość nazywa się Hadlow. Stanęłam, bo wydawało mi się, że zobaczyłam zamek, choć jak się okazało zamku już nie ma. 
Pozostała po nim brama i wysoka, niezwykle intrygująco wyglądająca wieża. Niezwykle, bo wśród pól i ogrodów Kentu nie spodziewałam się zobaczyć strzelistej wieżyczki, zupełnie jak budowle z Oksfordu. Zatrzymałam się i oczywiście sięgnęłam po telefon z wujkiem Google na ekranie. Okazało się, że wioska jest bardzo stara. W średniowieczu istniał tutaj dwór należący do Braci Szpitalników, a później wybudowano zamek, z którego ostały się, jak już wspomniałam, wieża i brama. Zamek zburzono w 20 wieku, wieża przetrwała, bo już wtedy wpisana była na listę zabytków. Niestety nie ma do niej żadnego dostępu, bo posiadłość znajduje się w rękach prywatnych. Niemniej warto ją zobaczyć choćby z daleka.
Poza pozostałościami zamku polecam spacer do lokalnego kościoła pod wezwaniem Marii. Typowy angielski kościółek, zbudowany z kentowskiego wapienia pamięta czasy sprzed najazdu Normanów. Jest uroczy.
Otoczony drzewami i cmentarzem, wśród których można sobie chodzić i rozmyślać o minionych czasach, a później po tak nakarmionej duszy, można nakarmić i ciało w lokalnej piekarni. Niestety w Anglii coraz mniej jest wiosek i miast, w których można znaleźć sklepy piekące na miejscu własny chleb. Hadlow jest jednym z tych miejsc.
Obecnie wioska jest spokojnym miejscem, niewiele się tu dzieje, a na mapie widnieje przede wszystkim ze względu na istniejącą tu od dawna głośną szkołą rolniczą. Na przełomie XIX i XX wieku było tu gwarno i ruchliwie. W wiosce działały dwa potężne browary produkujący angielskie ales z Hadlow. Niestety schyłek XX wieku zobaczył ich upadek. 
Pozostałości po nich, piękne budynki, ze strzelistymi dachami zamieniono na mieszkania. Podobny los spotkał działające na rzece Bourne młyny. Choć jeden z nich został rozebrany na części, a następnie przeniesiony do skansenu w Sandling, o którym pisałam tutaj: Muzeum of Kent Life
Spędziłam w Hadlow chyba tylko godzinę. W lokalnym sklepie kupiłam świeże zioła, a w piekarni chlebek, co mnie niezwykle ucieszyło. I pojechałam dalej, ale jeśli będziecie kiedyś przejeżdżać przez wioskę to zatrzymajcie się na parę chwil. Warto
A Tonbridge tych budynków trochę ma, bo historię ma bogatą. Miasteczko wyrosło w miejscu naturalnego skrzyżowania, gdzie porywista i dzika rzeka Medway zwęża się tworząc naturalny bród. Przechodziła tędy trasa pomiędzy Londynem, a miasteczkiem nad kanałem La Manche, Rye. Wilhelm Zdobywca nadał tutejsze ziemie jednemu ze swoich wiernych rycerzy, który na początku rezydował w pobliskim zamku w Hadlow, (o której to miejscowości napiszę niedługo). W 11 wieku wybudowano w Tonbridge zamek, z którego najlepiej zachowała się brama wjazdowa. Tam właśnie skierowałam swoje kroki. Było to o tyle proste, że przed samą bramą jest duży, wygodny parking. 
Weszłam przez bramę i pospacerowałam po dziedzińcu. Było zimno, ale słoneczko przegrzewało cudnie, tworząc na powierzchni wyraźne cienie o niesamowitych kształtach. Zrobiłam parę zdjęć. Ustawiłam aparat nisko, na ziemi, by zrobić taką panoramę od dołu i wtedy poczułam, że ktoś na mnie patrzy. W momencie, gdy już naciskałam przycisk, piękna modelka (a może to był model, nie znam się) weszła mi w obiektyw. 
A po chwili zostałam otoczona przez jej/jego siostry i braci. Szare wiewiórki są tam bardzo przyzwyczajone do ludzkiej obecności, a chyba nawet liczą na jakieś smakołyki, niestety na mnie się zawiodły i po chwili odeszły do swoich zajęć. Z dziedzińca zamkowego jest bardzo ładny widok na rzekę i to właśnie tam można znaleźć zaciszne schronienie od hałasu ulicznego. Spacer wzdłuż rzeki jest bardzo przyjemny. 
Z tego, co później wyczytałam, w tym piętnastowiecznym domu pobierano opłaty dla rezydującego księcia, a w pokoju na pierwszym piętrze rezydował sędzia. W Chequers regularnie nie tylko wyznaczano kary, ale i je egzekwowano, np. chłostę. W XVI wieku spalono tutaj na stosie dwie kobiety, jedna za przekonania religijne, a drugą za otrucie męża. Pętla na dębowym kiju była znakiem rozpoznawczym, ku przestrodze. Mnie ciarki przeszły po grzbiecie.
Widoczne z daleka wydawało się nam fatamorganą, że jak się zbliżymy to się rozwieje, zniknie. Nic takiego się nie stało. Spędziliśmy w górnej i dolnej części miasta cały dzień. Ludzi było bardzo mało.
Tajemnicze, majestatyczne, wkomponowane z precyzją w skały, na których były budowane. Niestety, dzięki skutecznej bule papieskiej, z tych pięknych zamków pozostały tylko ruiny. Dlaczego papież tak nienawidził katarów, czy albigensów, jak ich także nazywano? Po pierwsze głosili oni, że zło jest jednoznaczne dobru, że szatan jest tak samo potężny jak Bóg i to on stworzył niedoskonały świat i niedoskonałe ciało ludzkie. Odrzucali jakąkolwiek hierarchię czy to kościelną, czy świecką monarchię. Byli przeciwko instytucji małżeństwa, bo prowadziła ona do grzesznego stworzenia dziecka. Seks uznawali za okropny grzech, dlatego, miedzy innymi, katarzy nie jadali mięsa, bo zwierzęta spółkowały ze sobą. Czystość, wstrzemięźliwość we wszystkim i post wypełniały dni katarom. Opływający w złocie, zajadający najlepsze przysmaki świata papież, przed którym karki uginali prawie wszyscy, nie był chętny na takie wyrzeczenia. Urządzono krucjaty, jedną, potem kolejne i ruch katarski, którego głównym sercem były rejony dzisiejszej Langwedocji, na południu Francji został stłumiony, po kolei padała Tuluza, Narbonne, Montsegur i w końcu Beziers, w którym wymordowano siedem tysięcy ludzi; mężczyzn, kobiety i dzieci.
Groombridge Place to dawna posiadłość magnacka, przerobiona na raj dla dziecięcej wyobraźni. Kamienny dwór jest imponujący, otoczony fosą i ogrodami, niestety zamknięty dla zwiedzających. 
Jednak na pewno sporo z was widziało jego wnętrze, bo to tutaj nakręcono kilka kostiumowych dramatów, z „Dumą i uprzedzeniem” na czele ( dwór służył, jako dom rodziny Bennet). 
Wygląd dworu pozostał praktycznie w stanie niezmienionym od 350 lat, kiedy to zaprojektował go, ówczesny właściciel posiadłości Philip Pader, przy współpracy swojego przyjaciela, wielkiego architekta Christophera Wrena. Nic dziwnego, że filmowcy uważają go za idealne miejsce do kręcenia tam historycznych melodramatów. Urokowi nie oparł się także Peter Greenaway i stworzył tutaj swój słynny ‘Kontrakt Rysownika”.
Jest to jednak dopiero początek przygody. Wspinając się w górę, odwiedzamy w lesie dinozaury, tajemnicze tunele, wioskę indiańską, ukryte jeziora, paprotkowy las z czasów jurajskich, pogańskie kopce i miejsca obrzędów, a nawet cygański tabor.
Jedzenie w kafejce jest normalno- angielsko- nijakie, ale polecam skosztować lody, lub napić się koli i lemoniady, ale nie tych, które obecnie można znaleźć w sklepach, tylko opartych na dawnych wiktoriańskich przepisach. Moje dzieci najpierw nie chciały spróbować, a gdy je przekonałam nie chciały mi oddać, bo tak im smakowało.
Rzeka Medway musiała, więc być chroniona, zwłaszcza, że na jej wodach stacjonowały statki królewskie, dlatego też wybudowano na wschodnim brzegu rzeki zamek Rochester (pisałam o nim tu 
Można przejść się wzdłuż murów, posiedzieć na armatach, jak to zrobiły moje dzieci lub podziwiać cudny widok na rzekę.
Na fryzie ściennym potwory, gryfony, syreny, inne mityczne i magiczne postaci tańczą jakby w rytmie balowej muzyki.
Niedawno w kinach pojawiła się nowa wersja tej historii, a ja chciałabym was zaprosić do domu człowieka, w którego głowie zrodzili się Mowgli, Bagheera, Baloo i inni bohaterowie Księgi Dżungli. Rudyard Kipling był niesamowitym pisarzem; inteligentnym, odważnym i przenikliwym, a jego wyobraźnia osiągnęła szczyty. Dzieciństwo i wczesną młodość spędził w Indiach i baśnie opowiadane przez hinduskich służących stały się tłem jego najlepszych opowieści. Kipling był też dziennikarzem i poetą, pisywał wiersze dla brytyjskich żołnierzy na różnych frontach. Był niezwykle płodnym skrybą, uwielbiany przez wielu, krytykowany, zwłaszcza za swoje poglądy polityczne, przez innych.
Na widok domu w hrabstwie East Essex, jakby na widok pięknej kobiety, Kipling miał podobno zakrzyknąć: „To Ona! Tylko Ona! Uczyń z niej uczciwą kobietę – szybko!” I ja mu się nie dziwię. Siedemnastowieczna budowla po prostu grzeszy urodą. Kipling kupił ją w 1902r i mieszkał tam aż do swojej śmierci w 1936. Nowy dom miał przynieść autorowi długo wyczekiwany spokój i zapomnienie. Był autorem skrajnie kontrowersyjnym, oskarżanym przez wielu o imperializm, rasizm, egoizm, był postacią, którą w obecnych czasach nazwalibyśmy celebrytą, o którego każdym kroku ludzie chcą wiedzieć jak najwięcej. Bateman’s położony w malowniczej wiosce Burwash miał być ucieczką i sanktuarium po niedawnej śmierci córki.
Pomagał mu w tym inżynier znad Nilu William Willcocks. Kipling miał, bowiem bardzo dużo przydatnych znajomości, za swojego przyjaciela mu uważać samego króla Jerzego. Pisarz uwielbiał gości, oprowadzał ich wtedy po domu, dumny jak paw, opowiadając historie domu i te własne wymyślone. Obecnie domem zajmuje się National Trust, organizacja, o której wspominałam wielokrotnie, opiekująca się dawnymi posiadłościami na terenie Anglii. Zadbali oni, by Bateman’s pozostał w stanie, w jakim zostawił go Kipling, by czuć było w tym domu jego ducha. Atmosfera panuje rodzinna. Pokoje, opisywane przez niego, jako „nietknięte i nie-fałszywe ‚, wyglądają tak samo, jak wtedy, gdy żył; orientalne dywany i artefakty odzwierciedlających jego silny związek z Indiami. W pomieszczeniach pełno jest pamiątek po wielu podróżach. W gabinecie pełnym szaf z książkami, stoi dostojne, rozłożyste biurko, na którym pisarz napisał jedno ze swoich najsłynniejszych dzieł „Kim”. 
Pod blatem usadowił się pełen wywalających się papierów kosz, założę się, że masę tam notatek i pomyłek autora. Jeden z pokoi stoi umeblowany jak go zostawił ukochany syn Kiplinga John, zanim dołączył do Gwardii Irlandzkiej i wyruszył na front Pierwszej Wojny Światowej. Nigdy nie powrócił. Miał dopiero 18 lat. Ponieważ to koneksje Kiplinga umożliwiły krótkowzrocznemu Johnowi zaciągnięcie się do armii, pisarz do końca życia nie wybaczył sobie śmierci syna. Stał się opiekunem cmentarzy i grobów żołnierzy, którzy zginęli na frontach wojennych. Sam swojego syna nigdy nie odnalazł, dopiero długo po śmierci autora, w 1992 zidentyfikowano, z dużym prawdopodobieństwem grób Johna Kiplinga.
Przyjemnie jest nad nim usiąść i wpatrywać się w zielonkawo – niebieską taflę wody. Można poczytać Księgę Dżungli. Otaczające domostwo lasy idealnie wprowadzają w atmosferę książki. Odczuwa się tam radość wymieszaną ze smutkiem, z refleksją.
Winston Churchill jest postrzegany przez wielu ludzi, jako największy Anglik wszechczasów, wygrał kilkakrotnie plebiscyt na najważniejszego obywatela Wielkiej Brytanii. Był oczywiście politykiem, żołnierzem, pisarzem, historykiem, a i zdarzało mu się być murarzem, co można pooglądać w ogrodach Chartwell, gdzie znajdował się jego dom, w którym mieszkał przez 40 lat, niedaleko Westerham, w hrabstwie Kent. Dla Churchilla miejsce to było szczególnie ukochane, często uciekał tu, pomiędzy lasy i doliny, przed zgiełkiem życia i przygniatającymi jego barki problemami wagi państwowej. 
Pomiędzy domem, a centrum dla odwiedzających, na zboczu wzgórza znajdują się trzy rybne stawy, położone jeden nad drugim i prawdziwy leśny gaj. 
U podnóża ogrodu warto odwiedzić pracownię Churchilla, która także wygląda jakby premier wyszedł na chwile, ale zaraz wróci i zabierze się za malowanie; jego wciąż pokryta farbą paleta leży obok sztalug i płócien, ukończone obrazy leżą na kupce sięgającej sufitu.
Małe miasteczka Dee 