Dzisiaj opowiem wam o innej wiosce ze słynnego Cotswold, o którym pisałam tutaj Cotswolds
Spacerując po Bibury, wokół kamiennych, ukwieconych budynków lub ścieżką wzdłuż malowniczej rzeki Coln nietrudno zrozumieć dlaczego artysta William Morris nadał tej wiosce tytuł najpiękniejszej w Anglii. Od 1871 r. aż do swojej śmierci w 1896 r. ten wybitny wiktoriański poeta, projektant i artysta mieszkał w pobliskim Kelmscott Manor i lubił spacerować po pięknej okolicy otaczającej Bibury. Pragnął uspokoić swoje niespokojne serce. Zachwycał go zwłaszcza, podobnie jak i dzisiejszych turystów szereg kamiennych chałup w kolorze ochry, ustawionych bajkowo po drugiej stronie rzeki. Była to dawna część manufaktury do produkcji słynnej w tym rejonie wełny. Obecnie nazywa się Arlington Row i widnieje prawie na każdej widokówce z Anglii. Do tych domków prowadzi ścieżka przechodząca przez mały kamienny mostek. 
Naprzeciwko tych domków jest łąka – mokradło, która tworzy czteroakrowy rezerwat przyrody, przyciągając norniki wodne, traszki grzebieniaste, zimorodki, żaby i wczesne storczyki bagienne. 
A w samej rzece i w istniejącej od 1902 roku farmie hoduje się tęczowe i brązowe pstrągi.Jest to najładniejsza farma jaka w życiu widziałam W tutejszej restauracji można zachwycać się smakiem ryb.
Zaraz obok był kiedyś młyn do produkcji mąki. Podobno w średniowieczu jego właściciel młynarz, wdowiec, poślubił młodą dziewczynę o imieniu Mary. Niestety młoda dziewczyna nie pozostała długo pod urokiem bogatego wdowca i zakochała się w jego młodszym, przystojnym synu. Młynarz zawrzał gniewem. Podstępem zwabił młodzieńca na dach młyna i popchnął go w otchłań śmierci, a Mary w zimie, bez odpowiedniego odzienia wyrzucił z domu na mróz, zaryglował drzwi i biedna zamarzła szwendając się wśród mokradeł. Podobno straszy teraz w okolicy. Brrr
Młyn na początku dwudziestego wieku przerobiono na lokalne muzeum z pokojem poświęconym Morrisowi. Niestety obecnie już nie istnieje. Koszty utrzymania w tym rejonie były za wysokie i młyn stał się prywatną rezydencją. 
W wiosce warto patrzeć chyba na wszystko, ale największe wrażenie robi położony nad rzeczką imponujący hotel Swan, dawny siedemnastowieczny dwór właścicieli wioski. 
Większość starych, zachowanych budynków tutaj to budowle szesnasto- siedemnastowieczne, ale np lokalny pub Catherine Wheel pochodzi jeszcze z czasów Tudorów.
Po drugiej stronie rzeki osada jest skupiona jest wokół romańskiego kościoła pod wezwaniem Św Marii, ukrytego pięknie pod baldachimem cedrów. 
Niestety wiele oryginalnych ozdób i dzieł usunięto stąd i przeniesiono do British Museum, więc na miejscu można oglądać tylko repliki. Na skraju wioski znajduje się inny hotel Bibury Court Hotel, którego perypetie związane z dziedziczeniem tego miejsca w dziewiętnastym wieku zainspirowało Charlsa Dickensa do napisania swojej powieści Bleak House. 
Dziś hotel zachowuje charakter domu rodzinnego, w ogóle nie jest ponury, ale spokojny i bezpretensjonalny, z doskonałym jedzeniem. Wąska rzeka Coln biegnie przez jego ogród.
Nie będę wam opisywać historii wioski. Podobnie jak inne miejscowości w tym rejonie rozwinęła się ona wraz z boomem na tutejszą wełnę i przetrwała jak skansen w niezmienionej formie. Potwierdzam, że jest tutaj pięknie, ale atmosferę psują huragany turystów, zwłaszcza azjatyckich. Chyba nigdzie nie widziałam, poza samą Japonią takiego skupiska Japończyków.
Tu wam podam linka z noclegami w tym rejonie, ale czy znajdziecie coś taniego to nie wiem, bo popyt jest duży. http://www.cotswoldsaccommodation.com/
Polecam nawet wyrwanie się z Londynu na jednodniową wycieczkę w te rejony i przejazd przez kilka najpiękniejszych wiosek Cotswolds.
Mówię wam niektóre to prawdziwe dzieła sztuki; namalowane, wyrzeźbione, wygrawerowane, z drewna, z metalu, z ceramiki, czarno-białe lub kolorowe… Tylko snuć się i podziwiać. Oczywiście nie jest możliwe zobaczenie każdej, mnie zdecydowanie uciekło kilka. 
Nie widziałam Szymborskiej, Słowackiego, a tej, której najbardziej żałuję, to tabliczki poświęconej Gałczyńskiemu. Bardzo lubię tego poetę, mieszkał w Wilnie kilka lat, na Zarzeczu, o którym napiszę osobno.
To tutaj, w małym pokoiku na poddaszu spotykali się filomaci i to tutaj powstawały wersy Grażyny i Dziadów.
Na przedzamczu rozłożył się kolorowy plac, a na nim dawne drewniane sukiennice, ale jeśli spodziewacie się budynku rodem z krakowskiego rynku, to muszę was rozczarować. „Sukiennice”, czyli dawna hala targowa to w Lyons-la-Foret drewniany dach, oparty na porządnych palach. Wygląda jednak baśniowo, bo obok wtuliła się kawiarenka i kilka restauracji. Można usiąść przy stoliku, z lampką czerwonego wina i rozkoszować grzejącym już dość mocno, wiosennym słoneczkiem. Większość domów w wiosce zbudowano z rosnących wokół drzew na sposób normandzki. Na szczęście przetrwały one wojnę i miejscowość stała się swoistym żywym skansenem kolorowego stylu.
Budująca nazwa, prawda?
Wędrujemy po kocich łbach, wzdłuż kamiennych i drewnianych domów, porośniętych gęsto kwitnącą roślinnością. Mieni nam się w oczach od nadmiaru kolorów; czerwone, a nawet purpurowe tulipany, żółte żonkile, niebieskie hiacynty i dzwoneczki układają się w zniewalający chodnik, oprawiony, jak dzieło mistrza wiosenną zielenią. Jest pięknie, jakbyśmy się nagle przenieśli z prawdziwego świata, do świata bajecznych cudów; wydaje się, że tuż za rogiem niebieską okiennicę otworzy dla nas bladolica księżniczka, lub skrzacik w czerwonej czapeczce wyskoczy nieoczekiwanie z kłączy winorośli.
W 1592 zatrzymał się w Gerberoy ranny w bitwie pod Aumale, król Henryk IV. Dom, w którym mieszkał zachował się do dziś.
Niestety, gdy my byliśmy w wiosce ogród był zamknięty dla zwiedzających, sezon zaczyna się dopiero w maju, ale znaczną jego część widać z daleka z pobliskiego wzgórza. Z tyłu za ogrodem widoczna jest również wieża kościoła St. Pierre, którego początki sięgają jedenastego wieku, a który niejednokrotnie ucierpiał wraz z zamkiem. Obecny wygląd zawdzięcza przebudowie w XV wieku. 
W wiosce jest też małe muzeum z regionalnymi historycznymi i artystycznymi pamiątkami. Najbardziej polecam jednak powolne włóczenie się ulicami wioski, wdychanie tutejszego kwiatowego powietrza i podziwianie architektonicznych i kwiatowych detali wioski.
Groombridge Place to dawna posiadłość magnacka, przerobiona na raj dla dziecięcej wyobraźni. Kamienny dwór jest imponujący, otoczony fosą i ogrodami, niestety zamknięty dla zwiedzających. 
Jednak na pewno sporo z was widziało jego wnętrze, bo to tutaj nakręcono kilka kostiumowych dramatów, z „Dumą i uprzedzeniem” na czele ( dwór służył, jako dom rodziny Bennet). 
Wygląd dworu pozostał praktycznie w stanie niezmienionym od 350 lat, kiedy to zaprojektował go, ówczesny właściciel posiadłości Philip Pader, przy współpracy swojego przyjaciela, wielkiego architekta Christophera Wrena. Nic dziwnego, że filmowcy uważają go za idealne miejsce do kręcenia tam historycznych melodramatów. Urokowi nie oparł się także Peter Greenaway i stworzył tutaj swój słynny ‘Kontrakt Rysownika”.
Jest to jednak dopiero początek przygody. Wspinając się w górę, odwiedzamy w lesie dinozaury, tajemnicze tunele, wioskę indiańską, ukryte jeziora, paprotkowy las z czasów jurajskich, pogańskie kopce i miejsca obrzędów, a nawet cygański tabor.
Jedzenie w kafejce jest normalno- angielsko- nijakie, ale polecam skosztować lody, lub napić się koli i lemoniady, ale nie tych, które obecnie można znaleźć w sklepach, tylko opartych na dawnych wiktoriańskich przepisach. Moje dzieci najpierw nie chciały spróbować, a gdy je przekonałam nie chciały mi oddać, bo tak im smakowało.
Dzieci mogą się bawić zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz, mogą spróbować swych sił i talentów na kole garncarskim, mogą wsiąść na ciągnik, oglądać, a nawet dotykać żyjące tam zwierzęta, a wiosną podziwiać nowo narodzone krówki i owieczki itd. itd.
Można odwiedzić stare domy przeniesione tutaj z okolicznych wiosek dla ocalenia, urząd pocztowy, czy wiejską kaplicę. Z budowli gospodarczych są tam stajnie, stodoły, kurniki, a także bardzo charakterystyczne dla Kentu tzw Oast houses, ze specjalnym, stożkowatym kominem; domy – piece, w których suszono zebrany chmiel.
Najlepiej podjechać samochodem na parking restauracji o tej same nazwie Kit’s Cotty, na parkingu jest napisane, że jest dla tylko dla gości, jednak restauracja jest zamknięta w ciągu dnia, dopiero wieczorem zjeżdżają się samochody. Adres restauracji to 15 Old Chatham Rd, Blue Bell Hill, Aylesford, Kent ME20 7EZ. Zostawiamy auto i idziemy w górę wzdłuż drogi, przy której stoi lokal, dochodzimy do głównej drogi (Rochester Road), przechodzimy na drugą jej stronę i tam drewniany drogowskaz każe nam skręcić w lewo, w dół po schodkach. 
Kolejne pięćset metrów idziemy cudownym korytarzem z drzew i pnących roślin. Skręcamy w prawo i oczom naszym ukazuje się w całej okazałości grobowiec, lub to, co z niego pozostało z czasów pomiędzy 4300 i 3000 rokiem p.n.e.
Trzy wielkie kamienie, w pozycji stojącej, przykrywa czwarty, najwyższy o długości 2,4m. Kiedyś cała konstrukcja była pokryty glinianym kopcem (55 metrów), a wokół wykopany był rów na głębokość około 3 metrów. Niestety w 1867 część grobowca wysadzono w powietrze.
Niedaleko stąd jest starożytna wioska Eccless i jej nazwa świadczy o tym, że już od najdawniejszych czasów było w tym rejonie chrześcijaństwo. Niedaleko od tej wioski są pozostałości kolejnego neolitycznego grobowca, teraz już bardziej przypominające porzuconą stertę kamieni, Lower Kit’s Cotty. 
Okoliczna ludność uważa, że to miejsce jest nawiedzone i od czasu do czasu można usłyszeć odgłosy bitwy.
Na tej stronie internetowej znajdziecie dokładny opis trasy 
Walki kogutów zabroniono w Anglii w 1835roku, arena jest chyba jedyną pozostałością na wyspach brytyjskich, po tej wątpliwej rozrywce. Gospodarstwo koncentruje się na hodowli lokalnych ras rodzimych zwierząt. Produkty z piekarni i młynów są dostępne do kupienia. Ręcznie wypiekany chleb i bułeczki są rewelacyjne.
Choć pierwotnie muzeum miało na celu zachowanie aspektów walijskiego życia wiejskiego, to obecnie można na terenie skansenu zobaczyć rząd sześciu domków robotniczych, wyglądających dokładnie tak, jak w dziewiętnastym wieku, gdy na tych terenach kwitł przemysł metalurgiczny. W jednym z domków pali się nawet kominek i można cieszyć się jego ciepłem siedząc na bujanym fotelu obok.
Duże wrażenie robi biały dwór pochodzący z czasów elżbietańskich, wielokrotnie przerabiany, ostatnie wnętrza pochodzą z przełomu wieków XIX i XX. Wyposażenie odzwierciedla sposób życia arystokracji z czasów fin de siecle.
Dla mnie największą atrakcją była jednak celtycka wioska, rząd okrągłych, krytych strzechą, błotem i trawą domów bez okien, położonych wśród lasów i posągów bóstw celtyckich. W jednym z domów można zobaczyć jak wyglądało życie w czasach pogańskich. Wnętrze było bardzo ciemne, zadymione, bo na środku znajduje się palenisko, a dym ucieka przez jedyną tylko szparę w dachu, lub drzwiami. W tym samym pomieszczeniu wraz z ludźmi mieszkały zwierzęta. Było to bardzo interesujące dla dzieci.
