Kontynuacja Alfabetu Emigracji. Litera F

Teoretycznie szukałam pracy. Wstawałam rano, jechałam do centrum Londynu, szukałam restauracji, kafejek, do których powinnam była wejść i zapytać o pracę, ale kończyło się na tym, że stałam przed wejściem sparaliżowana od strachu. Po 10 minutach stania, uciekałam szlochając. I tak codziennie przez miesiąc. Kończyło się lato. Nie potrafiłam otworzyć gęby, by normalnie rozmawiać z ludźmi, zwłaszcza po angielsku. Z pomocą przyszła mi siostra Gosia. Wakacje minęły, i Gosia musiała wracać do czekającej w Polsce szkoły. Całe lato pracowała w sercu Camden Town, w arabskiej kafejce Cafe Moretti serwującej angielskie śniadania, kanapki i lekkie lunche, typu jacket potatoe (pieczony ziemniak z serem, lub tuńczykiem, lub fasolką w sosie pomidorowym). Nie tylko nie znałam tych potraw, ale tez nie miałam pojęcia jak w Anglii wygląda obsługa klienta. Właścicielem kafejki był nieśmiały i dobroduszny Habib. I to on, ze względu na moją pracowitą, niezwykle wesołą siostrę zaproponował mi pracę. Niestety nie doglądał swojego biznesu zbyt często. Pod jego nieobecność jadłodajnią rządzili Ibrahim i John, Kurd, który był politycznym uchodźcą. Imię John nadano mu dlatego, że nikt nie potrafił wymówić jego prawdziwego imienia. Na początku współpraca między nami układała się świetnie. Byli dla mnie mili i bardzo pomocni. Pracowałam najczęściej rano, otwierając z Johnem. Krok po kroku uczyłam się jak się prowadzi kafejkę, jak się robi kawę z maszyny espresso, bo takich maszyn nie miałam wczesniej okazji spotkać w Polsce. Nauczyłam się różnic pomiędzy latte, cappuccino, machiato etc. Dowiedziałam się, co to falafel, jacket potato, scramble eggs, spróbowałam po raz pierwszy sera brie. Może dla niektórych wyda się to dziwne, ale to był rok 1999, nie tak długo od upadku komunizmu w naszym kraju i ja naprawdę nie miałam okazji poznać wcześniej tych wszystkich rzeczy. Poza tym spotykałam  nowych ludzi, bardziej i mniej sympatycznych klientów, stałych bywalców, dzięki którym uczyłam się angielskiego. Pracowałam bardzo dużo, czasami od 7 rano, do 8, 9 wieczorem. Ale było mi to na rękę. Nie musiałam za dużo myśleć, życie jakby biegło koło mnie, swoim torem. Maciej w tym samym czasie podjął pierwsze starania o wizę jako samozatrudniający się stolarz. Zaczęliśmy też szukać nowego mieszkania, tym razem, bez żadnych cygańskich pośredników typu Jurek. Nasze rodzeństwo wróciło do szkół w Polsce. Nie potrzebowaliśmy, więc wielu pokoi. Chcieliśmy nasze lokum wynająć legalnie, z agencji nieruchomości. Mieliśmy wizy studenckie, więc teoretycznie nie było przeszkód. Nie było to jednak proste. Na szczęście była z nami Tereska , moja koleżanka z uniwersytetu w Polsce, która dostała właśnie stypendium na londyńskiej uczelni. Papier z UCLA potwierdzający status studencki, ocieplił serca agentów i dostaliśmy nasze pierwsze mieszkanko na Sydenham, na ulicy Kirkdale 274C, na ostatnim piętrze kamienicy, z „pięknym” widokiem na High Street i stację kolejki naziemnej. Było to nasze dziewiąte i ostatnie mieszkanie w Londynie. Spędziliśmy tam  3 lata w spokoju i w zgodzie z właścicielami mieszkania. Płaciliśmy dokładnie 525 funtów miesięcznie. Zamieszkała z nami Ania, moja druga przyjaciółka ze studiów, która dostała stypendium w Londynie. Tereska, pewnego dnia, po przejechaniu rowerem z uczelni do naszego nowego mieszkania, zmieniła zdanie i wybrała pokój w kampusie. Było dla niej za daleko. Mieszkanko udało nam się super, ale jak to często bywa w życiu, gdy jedno się udaje, to drugie się wali. Z jakiegoś powodu atmosfera w pracy popsuła się bardzo. Dotychczas przyjazny i cierpliwy John zrobił się w stosunku do mnie niezwykle niemiły, cierpki i arogancki. Nie było dnia by na mnie nie krzyczał, lub poganiał za coś. „Znawcy” duszy arabskiej stwierdzili, że się we mnie zakochał, ale mi ten rodzaj zalotów zdecydowanie nie odpowiadał. Zaczęłam się stawiać, a wtedy do ataku przystąpił Brahim. Miałam dość. Któregoś dnia wdrapałam się po schodach z kuchni do kafejki ze stosem talerzy na ręku. Chciałam je poukładać, jak zwykle, na ladzie by przygotować wszystko przed porą obiadową. Z jakiegoś powodu nie spodobało się to Johnowi i zaczął na mnie wrzeszczeć i obrzucać epitetami.  Nie wytrzymałam. Stos talerzy z brzękiem wylądował na podłodze, a ja złapałam swoją torebkę i wybiegłam na zewnątrz. Nigdy więcej moja noga nie postała w tym miejscu. Ania i Tereska pojechały odebrać od przerażonego, przepraszającego Habiba moją ostatnią wypłatę. Zakończeniem całego, tego epizodu był telefon od Ibrahima, który nagrał się na sekretarce wyklinając mnie na wszystkie możliwe sposoby i grożąc śmiercią wszystkim członkom mojej rodziny. Nie ruszyło mnie to za bardzo. Miałam już swój stalowy kręgosłup.

Inne wpisy na F, ZAPRASZAM

http://obserwatore.eu/emigracja/funkcje-spoleczne-w-szanujacym-sie-wloskim-domu/

http://bienvenueensuisse.blogspot.com/2015/10/f-jak-frank.html

http://francuskiezycie.blogspot.fr/2015/10/f-francais.html

https://storyland14.wordpress.com/2015/10/15/f-jak-fikcja-alfabet-emigranta7/?preview=true

https://annamariagregorowicz.wordpress.com/2015/10/16/alfabet-emigranta-f-jak-flamandzki/