Kolejna porcja wspomnień w ramach mojego Alfabetu Emigracji

Ciąża przebiegała w miarę normalnie, poza złym humorem, nic mi nie dokuczało. Nadszedł czas, by zrobić jedno z regularnych obowiązkowych badań USG. Pojechałam sama. Pielęgniarka, która miała przeprowadzić badanie była bardzo miła, szczebiotliwie gadała o tym, jak fajnie jest mieć dzidziusia. Nawaliła mi zimnego żelu na brzuch i jeździła po nim jak maśle. W pewnym momencie zamilkła i skoncentrowała się nad monitorem. Nałożyła więcej żelu i powtarzała badanie kilkakrotnie. W końcu ze spuszczonym wzrokiem wyszła, mrucząc pod nosem, że musi zapytać o opinie specjalistę. Nie bardzo wiedziałam, co się dzieje wokół mnie. Do pokoju zwaliła się chmara zachmurzonych lekarzy i pielęgniarek i zaczęli debatować nad moim brzuchem. Niewiele rozumiałam. W końcu pozwolono mi usiąść i ewidentnie wyższej rangi lekarz powiedział mi, że muszę badanie powtórzyć. Zaprowadzono mnie do innego pomieszczenia, a w międzyczasie ściągnięto do szpitala panią Basię, tłumaczkę, która pomagała w takich przypadkach jak mój. Pani Basia stała się później jedną z moich najwierniejszych powierniczek. Po kolejnym badaniu dowiedziałam się, dziecko się nie rozwija jak powinno, ale jeszcze nie wiedzą, w czym problem. Podejrzewają, że dziecko będzie miało Syndrom Downa. Wyszłam ze szpitala ze skierowaniem na kolejne badania; amniopunkcję oraz na kolejne USG do dziecięcego szpitala Great Ormond Street. Zadzwoniłam do domu w Polsce i z płaczem opowiadałam o moim badaniu, moja mama płakała ze mną. Na drugi dzień stawiłam się na amniopunkcji, a tam czekała już na mnie pani Basia. Długą, ostrą igłę wbito mi prosto w brzuch by pobrać próbkę wód płodowych. Po wyniki miałam się zgłosić po tygodniu. Bałam się okropnie. Próby prowadzenia normalnego życia nie wychodziły mi najlepiej; płakałam jadąc autobusem do pracy i sprzątając samotnie domy; ludzi unikałam jak ognia. Jak na złość zepsuł nam się bojler i nie mieliśmy od 3 tygodni cieplej wody. Mogłam zapomnieć o rozluźniających kąpielach.
Wyniki dostałam dokładnie w dniu kolejnego badania USG, były negatywne. Byłam w siódmym niebie, ale niestety przedwcześnie. W Great Ormond Street hospital zrobili dokładniejsze badania USG, badali malutkie serduszko mojego maluszka. Po czasie, który wydawał mi się wiecznością, sympatyczna pani doktor zaprosiła mnie do swojego gabinetu by ze mną porozmawiać. Pani Basia była oczywiście przy mnie. Dowiedziałam się, że moje dzieciątko miało źle rozwiniętą jedną komorę serca i nie było połączenia pomiędzy sercem a płucami, szanse, że urodzi się żywe były niewielkie, tylko 20 procent. I tak jednego dnia otrzymałam nowinę, która wyniosła mnie do siódmego nieba i drugą, która zrzuciła mnie do otchłani piekła. Nie pamiętam jak dojechałam do domu. Miałam się zdecydować czy chcę czekać aż dziecko samo umrze, czy wolałabym by mi w tym pomogli. Co prawda byłam już po 24 tygodniu, ale w Anglii aborcja jest dopuszczalna nawet później, jeśli zostanie wykryta jakaś wada rozwojowa płodu, a tak było w moim przypadku. Nie mogliśmy podjąć takiej decyzji, postanowiłam zostawić to losowi. W 30 tygodniu powtórzyłam badania. Ta sama sympatyczna pani doktor powiedziała, że zdarzył się cud, w jakiś sposób, serce znalazło sobie okrężną drogę do płuc. Zawołała wszystkich dostępnych lekarzy specjalistów na konsultacje. Postanowili, że można spróbować, gdy dziecko w moim brzuchu będzie już większe, zrobić mu operację na sercu. Jeśli tego nie zrobią, dziecko po urodzeniu nie będzie w stanie oddychać. Termin operacji wyznaczono na koniec czerwca. I znowu czekanie. Tym razem jednak los wziął sprawy w swoje ręce. 20 czerwca rano obudził mnie ból, krwawienie i strach. Wielka czarna taksówka zabrała mnie do szpitala, a tam okazało się, że rodzę. Widziałam w twarzach lekarzy i całego personelu szpitalnego panikę, w ciągu zaledwie kilku minut ulokowano mnie na wózku w karetce i na sygnale pomknęliśmy przez Londyn do szpitala Guys and St Thomas, znajdującego się koło London Bridge. Pamiętam, że pomyślałam wtedy, że tak często przechodziłam koło tego wieżowca, a nie wiedziałam, że to szpital. Porodówka była gdzieś na jednym z najwyższych pięter, niestety nie pamiętam dokładnie. Widok na Londyn zachwycał; ludzie płacą duże pieniądze by mieć takie punkty widokowe. Umieszczono mnie w izolatce i podłączono kroplówkę z jakimś lekarstwem, które miało powstrzymać skurcze. Całą noc wyłam z bólu bioder i nóg. Czułam się jakby wielkimi szczypcami rozrywano mnie na strzępy. Tuż przed czwartą w nocy sprowadzono do mnie panią Basię, moją pocieszycielkę i najlepszą przyjaciółkę w potrzebie. Nikogo innego nie miałam. Maciej był na chwilkę, ale nie mógł zostać, bo musiał pracować. Strach, samotność, ból, tęsknota, poczucie obcości, wszystko razem rozwalało moją osobę na milion kawałeczków. Wokół same nieznane twarze. Mnóstwo ich, lekarz na lekarzu, a ja sama, nierozumiejąca, co do mnie mówią. Mimo lekarstwa, skurcze nie ustały i po kilku godzinach konwulsji i narad lekarskich, jednym pluskiem wyskoczyło ze mnie maleństwo. Z szybkością myśliwca pojawił się w pokoju inkubator z masą wystających rurek i kabelków, jak taka podtrzymująca życie ośmiornica i jej macki porwały mojego syna i nie mogłam go zobaczyć jeszcze przez długie godziny. Pielęgniarki i położne opiekowały się mną jak mogły, umyły, masowały obolałe nogi i pocieszały serdecznymi słowami, których znaczenie tłumaczyła mi zmęczona pani Basia. Dowiedziałam się, że moje dziecko zabrano na oddział intensywnej opieki, że ważył tylko 1 kilogram, tak jak paczka cukru. W mojej głowie było kłębisko myśli, ale myśl przewodnia była jedna: „Urodził się, więc będzie żył”. W moje serce wróciła nadzieja, ta głupia nadzieja, która zostaje z nami aż do końca, ta, która tak brutalnie potrafi oszukać.
W pewnym momencie położna, która wypełniała koło mnie jakieś papiery zapytała czy mam już imię dla mojego dziecka? Tak, miałam. Zawsze kochałam biblijne imiona. Imię mojego syna to DAVID

Inne wpisy w ramach Alfabetu Emigracji:

D jak Decyzje

D JAK DOM WE WŁOSZECH

D JAK DZIECI DWÓJĘZYCZNE

D… DETERMINACJA

D JAK DWUJĘZYCZNOŚĆ

D FOR DRIVING

D JAK CZUJĘ, ŻE JESTEM W DOMU

D JAK DZIĘKUJĘ

D FOR DR PEPPER