Kontynuacja Alfabetu Emigracji. Litera Ć

W lutym 1999 minęło mi ćwierćwiecze, taka liczba, którą zazwyczaj świętuje się hucznie, ale ja zupełnie nie pamiętam, czy to jakoś celebrowałam. Przyjechała do nas w odwiedziny moja młodsza siostrzyczka, która wtedy miała zaledwie 17 lat. W Polsce były ferie zimowe. Wydaje mi się, że to z tej okazji pojechaliśmy „odwiedzić” królową w Windsorze. Zamek zrobił na mnie duże wrażenie architekturą, a przede wszystkim tym, co było w środku. Angielską arystokrację nigdy nie dotknęła żadna, poważniejsza rewolucja, dlatego angielskie posiadłości szlacheckie utrzymały się w świetnym stanie do dziś. Windsor jest tego najlepszym przykładem. Olbrzymia twierdza stojąca na wzgórzu z niezliczoną ilością pokoi, by królowa miała się, po czym przechadzać. Za królową nie przepadam, tzn. do osoby nic nie mam, ale sama instytucja monarchii jest dla mnie niezrozumiała. No cóż, urodziłam się w kraju komunistycznym, nie rozumiem wyższości jednej osoby nad innymi z racji urodzenia. Żeby ona, chociaż była geniuszem intelektualnym… Pamiętam jak oburzyły się na mnie moje angielskie koleżanki, gdy powiedziałam kiedyś, że nie ukłoniłabym się przed królową, kłaniać się przed innym człowiekiem to dla mnie poniżające. Nie chciałabym też by ktokolwiek mi się kłaniał. Niestety w Anglii system klasowy odczuwalny jest do dziś i co najgorsze najniższe klasy czują, że wiszą im nad głową szklane sufity. Ale lepiej wrócę do moich wspomnień. Praktycznie każdą wolną chwile spędzaliśmy na zwiedzaniu, a gdy przyjechała Bożenka to zrobiło się to jeszcze bardziej intensywne. Poza Windsorem byliśmy z nią w Tower of London, w pierwszym zamku królewskim w Londynie, miejscu kaźni Anny Boylen, gdzie teraz przechowywane są królewskie insygnia i klejnoty. Powiem wam, że królewska korona robi wrażenie. A ile osób można by za nią nakarmić…
Teraz większość państwowych galerii i muzeów w Londynie jest za darmo. Kiedyś tak nie było, jedynie godzina przed zamknięciem była gratis. Dlatego też tylko o późnych porach wybieraliśmy się do muzeów. No cóż, nie zarabialiśmy kokosów. Maciej pracował jako pomocnik na budowie, a ja ciągle sprzątałam dla Bożeny. Życie wydawało się stabilizować gdy…
Już na Angel zorientowałam się, że dzieje się ze mną coś niedobrego, byłam słaba, zawsze zmęczona, ale to chyba nie było takie dziwne, bo pracowałam 7 dni w tygodniu. Jednak, poza tym miałam bóle brzucha i mdłości, które zaalarmowały mój mózg. Zrobiłam test ciążowy, który wypadł negatywnie. Objawy jednak nie ustępowały, więc już po przeprowadzce zrobiłam drugi test. Zapadł wyrok. Byłam w ciąży. Nie miałam pojęcia jak działa w Anglii służba zdrowia, nie wiedziałam nawet gdzie szukać lekarza. Niedaleko od stacji widzieliśmy szpital Whittington i tam właśnie skierowaliśmy nasze kroki. Pojawiliśmy się na pogotowiu i czekaliśmy bagatelka… 7 godzin. Nie rozumiałam połowy z tego, co do mnie mówili, domyśliłam się, że pan doktor był zdziwiony, czemu przyszłam na pogotowie, ale powiedziałam, że nie mam lekarza domowego a boli mnie brzuch. Zostawili mnie na noc, na obserwację, a rano przy pomocy tłumacza, którego dla mnie ściągnęli, wytłumaczyli, gdzie mam się zarejestrować do lekarza. Życie wróciło do normy, choć hormony gwałciły niemiłosiernie moje samopoczucie i dobry humor. Ciągle pracowałam, ile mogłam, wstawałam rano i jeździłam po domach, a po południu szłam do szkoły na Oxford Street uczyć się języka. Były dni, że miałam dość. Tęskniłam okropnie za Krakowem, rodziną i moimi przyjaciółmi. Ludzie, których spotykałam na mojej drodze, byli mili, ale to nie było to. Dobrze, że był Maciej, choć chyba moimi zmiennymi humorami dałam się mu mocno we znaki. Każdą wolną chwilę spędzaliśmy na zwiedzaniu, włóczyliśmy się po Londynie i robiliśmy wypady na angielską prowincję, odkrywaliśmy piękną zieloną Anglię krok po kroku, z jej wszystkimi tradycjami, zaletami i przywarami. Odkryliśmy też nową wspólna pasję – kino. Najpierw chodziliśmy do kina na filmy, które już wcześniej widzieliśmy w Polsce, żeby rozumieć. Chyba pierwszym naszym wspólnym filmem był Titanic. Pamiętam dokładnie kino Odeon na Shaftesbury Avenue, odwiedzaliśmy je później wielokrotnie, bo dość często puszczali starsze filmy. Eksperymentowaliśmy my też z kuchnią, z dostępnych produktów ciężko było ugotować coś polskiego, a polskich produktów było jak na lekarstwo. Pamiętam jedynie pierniki Katarzynki w sklepie, który nazywał się Safway. Na szczęście rodzice zaczęli przysyłać nam autokarami paczki z żywnością. Odbierało się je od kierowcy na Victorii. Powoli poznawaliśmy też nowe smaki i odkrywali jedzenie z rożnych stron świata. Moje pierwsze 3 miesiące w UK to 9 kilo więcej, od tych nieznanych mi wcześniej batonów w automatach na stacjach metra. Mniam, niektóre lubię do dziś.

Jeśli chcecie poczytać alfabet innych, to tutaj są linki

ć jak ćwikła

http://bienvenueensuisse.blogspot.com/2015/09/c-jak-cwiczenia.html