I jakimś cudem trafiłam pod Notre Dame. Piękna jest jak zawsze. Podobno swój majestat zawdzięcza Victorowi Hugo. Przez wieki zapadała się powoli i zamieniała w ruinę, aż do momentu, gdy słynny pisarz wydał swoją książkę o garbatym zakochanym w Cygance Esmeraldzie. Ludzie na całym świecie pokochali tę historię i zaczęli przyjeżdżać do Paryża aby oglądnąć świątynię. Władzom Paryża było wstyd, że katedra tak źle wyglądała i szybko znalazły się fundusze na jej restauracje. Teraz dostojnie króluje nad Sekwaną. Dzisiaj odpuściłam sobie jej zwiedzanie w środku, długość kolejki mnie po prostu przeraziła.

Poszłam poszukać Mickiewicza. Muzeum i polska biblioteka były niedaleko, na Quai d’Orlean, nad samą Sekwaną, z pysznym widokiem na Notre Dame i most zakochanych. Niestety w poniedziałek muzeum jest nieczynne. Poszłam więc na lody. Wyglądały rewelacyjnie, ale kupienie dwóch gałek zajęło mi prawie 15 minut bo kelner musiał wypalić papierosa. Po skończeniu, wyrzucił niedopałek na ulicę, nie umył rąk (bo po co) i niezadowolony, że mu przeszkodzono zaczął serwować lody. Na swoje nieszczęście, para Amerykanów stojąca przede mną w kolejce nie mówiła ani słowa po francusku i kelner właśnie na nich wywarł swoją złość. Mnie się upiekło bo wiedziałam, że chcę: café et de caramel crème glacées.

Z lodami w ręku, idąc przed siebie, jakimś cudem znowu trafiłam na Boulvard St Germain i mam ambitny plan przejscia całej tej ulicy (jestem przy domu z numerem 5), aż do numerów 170 i 172 aby odwiedzić ulubione miejsca Sartra i Hemingwaya i odszukać kościół St-Germain-des-Pres, który podobno jest najstarszym kościołem w Paryżu.